Wolvega, Houdini

 Afgelopen weekend hadden mijn lief en ik weer eens allebei een weekend vrij. Het was tijd om weer eens een familiebezoek af te leggen. Mijn zwager en schoonzus waren dit weekend jarig, maar om corona-redenen werd er nog geen feestje gegeven bij een van hen. Dan maar even op visite bij mijn ouders in Leeuwarden. Mijn zoon had tijd en wilde ook wel mee. Hij reed op de heenweg. Hond ook mee, achterin. Mijn lief had al voor beiden een aardigheidje gekocht. Bij mijn ouders in de straat zit een warme bakker, dus nadat wij uitstapten haalde mijn lief gelijk wat lekkers voor bij de koffie.

Wij hadden het bezoek niet aangekondigd, mijn ouders waren blij verrast. Na twee uurtjes vonden wij het wel tijd om weer terug te gaan. Op de terugweg besloten wij te gaan eten bij Van der Valk in Wolvega. Was een paar jaar geleden ook goed bevallen. 

In Wolvega aangekomen liepen wij buitenom, door het gras en via het strandje naar het terras. Eten is alleen buiten mogelijk, corona he?

Eerst bestelden wij een biertje 2x een 0.0 en een gewone voor mijn zoon. Terug reed hij niet. Onze honden zijn vaak ontstnappingskunstenaars, ware Houdini's. De vorige ook. Op de grasvelden rondom Van der Valk werd gemaaid. Waarom op zaterdagmiddag? Kun je bij een terras in coronatijd toch veel beter op een rustige doordeweekse morgen doen? Affijn onze puberende mechelse herder was al wat gestresst van de op en neer zoemende maairobot. Kwam er ook nog een grote motormaaier 5 meter voor ons zitje maaien. Tot twee keer toe werkt onze hond zich uit zijn tuigje, piepen, blaffen.

Hij vluchtte richting het strandje en mijn zoon en ik probeerde haar weer te pakken en opnieuw aan te lijnen. Ondertussen bemoeide ook een muts van de bediening zich er mee, die en ander deel van het terras bediende: ‘honden horen hier aangelijnd’. ‘Ja weten wij ook wel, wij hebben haar niet los gelaten ze is ontsnapt’.  Overigens had het meisje wat onze tafel bediende wel alle begrip voor de situatie.

de mixed grill, voor de ontsnapping

Mijn mixed grill kwam vandaag op het terras daarom niet zo relaxed binnen, gelukkig was het bord opgewarmd, anders had meer dan de helft van mijn maaltijd koud kunnen opeten. Toen wij alle drie onze maaltijd achter de kiezen hadden rekenden wij maar af. Voor een pilsje achteraf waren wij niet meer in de stemming.

Goede les, waar wij straks met onze hond op het terras gaan zitten. Zij wil geen stressvolle omgeving. Affijn op naar huis en het is mooi weer.

Robertskruid

 Afgelopen weekend werd het na een natte en koele meimaand, in elk geval in vergelijking met de afgelopen jaren, mooi weer. Zondag was er na al die regen weer heel wat onkruid te verwijderen in de tuin. Ik heb mij beperkt tot alles wat tussen de tegels op het pad zat. Gedurende de week heb ik eigenlijk elke week wel her en der onkruid verwijderd. Hieronder veel zevenblad, robertskruid, gras waar het niet hoort, klaverzuring, maar ook uitlopers van seringen.

Er zijn ook wel plekken langs de rand van de tuin waar ik robertskruid laat zitten, maar uit de bakken haal ik ze zoveel mogelijk weg. Dit plantje een soort geranium, ruikt ook echt als geranium...

In open bossen, bos- en struweelranden en soms ook op of tegen muren kun je de mooie bloemen van Robertskruid, Geranium robertianum, in een lange periode vanaf de lente tot in de herfst vinden. De vijftallige bloemen geven na de bloei een opvallende vrucht met een lange snavel, die wel wat op de kop van een kraanvogel lijkt. De fijne verdeelde bladeren hebben een omtrek die driehoekig is. Vaak zie je wat roodkleuring aan de stengels en bladstelen; dat gebeurt vooral als de plant op wat armere zandige bodem staat.

Computer uitgebrand

 Onze eerste personal computer in de 90-ger jaren, de Atari spelcomputer aangesloten op een tv niet meegerekend’ was een afdankertje van mijn werk. Geen internetverbinding en spelletjes spelen en programma’s toevoegen ging met diskettes. Na onze vakantie op Schiermonnikoog in 2000 hadden we genoeg geld om een echte ‘multi media’ PC te kopen, een Packard Bell van de Harense Smid in Harderwijk. De gigantische doos op de postdrager van mijn fiets, wij naar huis en het ding installeren.

2001 onze zoon achter onze pc

Een vracht cd-roms erbij met andere shit die je kon installeren, zelfs een encyclopedie… Het was nog de tijd van voor Wikipedia. Internetten deden wij via het ingebouwde modem voornamelijk in het weekend, want alles ging nog via het reguliere telefoontarief. Voordeel bij internetten, als je zat te internetten, kon je niet worden gebeld op je vaste lijn. Haha, tegenwoordig belt sowieso niemand meer naar onze vaste lijn, maar wij hebben hem nog, kost toch praktisch niks.

Affijn in het weekend muziekjes downloaden en op cd’s branden. Websites bouwen, omstebeurten zaten wij alle vier heel wat tijd achter de PC. Wij hadden zelfs schema, dan mag jij en dan mag jij en daarna jij enz.

Er werd ook allerlei randapparatuur bij aangeschaft, printertje hadden wij nog van de eerste pc. Maar er moest een webcam bij en een scanner en we hadden een prulletje van Trust waarmee je digitale  foto’s kon maken. Je moest zorgen, dat je ze op de pc had gezet, voor de batterij leeg was, want anders was je alles op dit fototoestelletje kwijt.

Tot zondagmiddag 2 februari 2003. Wij zaten in de keuken te eten en de PC stond nog aan in de kamer onder de trap in een niet geaard stopcontact. Wat stinkt het. De hele Packard Bell PC brandde uit. Het was inmiddels 2003. Je wilde niet meer zonder PC en een mobiele telefoon was nog gewoon een mobiele telefoon en geen smartphone. Er moest dus wat gebeuren.

Zoeken in de telefoongids, toen nog op papier, naar iemand die iets voor ons kon betekenen het apparaat weer maken. Wij kregen een te pakken, die man heeft op de maandag en dinsdag allerlei zaken uit de oude Packard Bell overgezet in een nieuwe kast en op dinsdag 4 februari 2003 had ons gezin weer een werkende PC. Dit had ie allemaal gedaan voor een heel schappelijke prijs. Geen idee meer, wie het was.

Inmiddels 2021 wordt de laptop of PC nauwelijks meer privé gebruikt. Alles wat je vroeger ermee deed en meer gaat nu per smartphone. Uitprinten, scannen is iets uit het verleden. Muziek downloaden? Waarom? Streamen.

Het veel meer thuiswerken door Corona, is de belangrijkste reden, dat op veel dagen de PC (boven) of laptop (beneden) nog wordt gebruikt.

Brandnetel

 Na de lunch en tussen twee buien ga ik maar weer eens een rondje met de hond lopen. Door al die regen, wordt de wereld om mij heen wel steeds groener. Da's toch wel mooi en fris. De hond staat even te snuffelen bij de parkvijver. Tussen de kant en de bomen, groeien de brandnetels met de dag.

Tsja bij onkruid verwijderen is de plant irritant, of wanneer je er zomers met je blote voeten langs loopt. Als kind zijn de meesten (ook ik) er wel eens mee geconfronteerd of in gevallen. Hoort erbij.

Brandnetel (Urtica) is een plantengeslacht, waarvan in Nederland en België de grote brandnetel (Urtica dioica) en de kleine brandnetel (Urtica urens) voorkomen. Het geslacht kent tussen de 30 en 45 soorten, waarvan er 4 in Midden-Europa voorkomen. De kleine brandnetel is zowel eenhuizig (met mannelijk en vrouwelijke bloemen) als eenjarig en met een penwortel, anders dan de tweehuizige grote brandnetel, die heeft een wortelstok heeft. De bloemtrossen van de grote brandnetel hangen in okselstandige aren, van de kleine brandnetel staan ze rechtop. Beide brandnetels hebben brandharen aan de stengel en aan de bovenzijde en rand van het blad. Aanraking met brandnetels wordt gemeden door de mens, omdat de brandharen van de plant jeukende en geprikkelde huidirritaties veroorzaken. Deze brandharen (uitsteeksels van de bladeren) bevatten namelijk stoffen als histamine en diverse zuren. De grote brandnetel wordt ook wel in de keuken gebruikt, bijvoorbeeld voor soep of kruidenthee. Door de bladeren te koken of te drogen verliezen de brandharen hun werking. Grote en kleine brandnetel zijn belangrijk als waardplant voor de monofage rupsen van sommige dagvlindersoorten, waaronder atalanta, dagpauwoog, gehakkelde aurelia en kleine vos.

Fuchsia

 Gisteren aan het einde van mijn werkdag moesten er nog wat boodschappen komen. Mijn lief was aan het werk en ik moest onder andere nog wat te eten voor vandaag en morgen halen voor mijn zoon en ikzelf. Maar even op de fiets naar de Aldi. Kar volgeladen en dan vlak voor je bij de kassa komt, loop je nog langs een rek met planten, tuinplanten op dit moment. Ah, da's wel een aardige pot met beltsjeblommen.

Die fuchsia dus ook nog maar in het winkelwagentje gedaan, afgerekend en weer naar huis gefietst. Daar aan de pergola hangt nog een pot met een paar anjers en iets wat ooit viooltjes waren. Deze pot deels leeg gemaakt en de fuchsia er bij in. Ziet er weer prima uit.

Fuchsia of bellenplant is een geslacht met 107 soorten in de teunisbloemfamilie (Onagraceae). De meeste soorten zijn struiken. De meeste soorten van het geslacht Fuchsia komen van nature voor in Zuid-Amerika, enkele soorten worden noordelijker gevonden in Midden-Amerika tot Mexico. Ook in Nieuw-Zeeland en op Tahiti komen enkele soorten van nature voor. Fuchsia magellanica komt zuidwaarts in het gematigde klimaat tot de punt van Vuurland voor, maar de meeste soorten zijn tropisch of subtropisch. De meeste Fuchsia's zijn struikjes van 20 – 40 cm groot. De Nieuw-Zeelandse soort F. excorticata (Maori: 'kotukutuku') vormt een uitzondering. Het is een boom die 12 – 15 m hoog kan worden. Een Nieuw-Zeelandse soort Fuchsia procumbens is een bodembedekker van amper enkele cm hoog.

De 1 – 25 cm lange bladeren van de fuchsia zijn tegenoverstaand of staan in kransen van 3 tot 5 bladeren. De langwerpige bladeren zijn meestal getand, hoewel enkele soorten gaafrandige bladeren bezitten. Sommige soorten zijn bladverliezend, sommige groenblijvend.

De bloemen hebben een mooie klokvorm. Veel soorten bloeien langdurig in de zomer en herfst. Tropische soorten bloeien het hele jaar door. De bloemen bestaan uit vier lange, slanke kroonbladeren en vier kortere en bredere kelkbladeren. Bij veel soorten zijn de kroonbladeren helderrood en de kelkbladeren paars (kleuren die de kolibries aantrekken die in Zuid-Amerika de bestuiving verzorgen). De kleuren variëren over een breed spectrum van wit tot donkerrood, paars-blauw, geel en oranje. De vrucht is een 0,5 - 2,5 cm grote, donkerrode, eetbare bes die kleine zaden bevat. De botanische naam Fuchsia is ontleend aan de Duitse botanicus Leonhart Fuchs (1501-1566).

Fluitenkruid

Vanmorgen voor ik aan het werk ging en ook voor mijn ontbijt, ging ik als elke morgen eerst even de hond uit laten. Op veel plekken in bermen en in het park staat alweer enige weken het wit bloeiende fluitenkruid, dat hoog boven het gras uit steekt. Thuis noemden wij het vroeger overigens spokebloemen. Ook deze regenachtige dagen ziet dat er best mooi uit.

Fluitenkruid (Anthriscus sylvestris) is een plant uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae of Apiaceae)en komt in Nederland en België veel voor, vooral op met gras begroeide plekken zoals wegbermen die hierdoor wit gekleurd worden. De schermen zijn samengesteld uit witte bloempjes die al vroeg bloeien. De stengels zijn hol, gegroefd en vaak roodbewaasd. De plant is behaard en kan 1,5 m hoog worden. De witte bloem heeft een doorsnede van 3–4 mm. Elk bloempje heeft een omwindseltje en vijf kroonblaadjes. Er zijn per bloempje één groot, twee kleinere en twee kleine kroonblaadjes. De bloemen vormen samengestelde schermen met acht tot vijftien schermstralen. Fluitenkruid bloeit van april tot juni. De bladeren zijn twee- tot drievoudig geveerd en aan de onderzijde zachtbehaard. Fluitenkruid heeft donkerbruine, cilindervormige splitvruchten met een geribde snavel. Het fluitenkruid dankt zijn naam aan het feit dat van de stengel fluitjes gemaakt kunnen worden. Om een fluit te maken moet bij een holle fluitenkruidpijp, met onderaan een dichte knoop, ongeveer halverwege een snee overlangs gemaakt worden.

Kalenberg, muskusrat

Toen wij op 4 mei 2013 met onze boot in de Heuvengracht bij Kalenberg lagen, zwom er 's avonds ineens een vrij fors knaagdier voorbij, een muskusrat. Niet te verwarren met de veel kleinere bruine en zwarte ratten.

De hond die wij toen hadden wist tot twee keer toe wel raad met muskusratten. Tweemaal heeft ie nabij ons huis een muskusrat te pakken genomen. Tsja muizen en mollen ving zij ook wel.

De muskusrat of bisamrat (Ondatra zibethicus) is een knaagdier uit de onderfamilie van de woelmuizen en behoort niet tot de ratten. Het dier komt soms op de menukaart als waterkonijn voor. De muskusrat is de enige nog levende soort uit het geslacht Ondatra en komt oorspronkelijk enkel in Noord-Amerika voor, maar leeft sinds de 20ste eeuw als exoot in Europa en Noord-Azië. De muskusrat is in Europa terecht gekomen door de bontindustrie. Het dier heeft een kop-romplengte tussen 25 en 40 cm met een sterke, zijdelings afgeplatte staart met een lengte van 19 tot 28 cm. Het kan een gewicht bereiken van 1,7 kg, ongeveer 4x zo zwaar als de bruine rat. Hij is het eenvoudigst te onderscheiden van andere water-knaagdieren door zijn grootte: de bruine rat en de woelrat zijn kleiner, de bever en de beverrat worden groter. De achterpoten zijn langer dan de voorpoten, en hebben een franje van stijve borstelharen. De tenen aan de achterpoten zijn gedeeltelijk van zwemvliezen voorzien. De afdruk van een voorvoet van de muskusrat is 25–30 mm breed en tot 30 mm lang. Die van de achtervoet is 35 mm of meer breed en tot 65 mm lang. Beide poten hebben vijf tenen, maar de binnenste teen van de voorpoot is zo klein dat hij in de sporen maar zelden te zien is. De afdruk van de achterpoot laat wel 5 tenen zien. 

Hemelvaartsdag, eropuit

donderdag 2-6-2011

Het is 12 uur. We gaan zo slapen. Ruim 12 uur geleden kwam ik met de fiets naar de boot. Vast de bagage op z’n plek gelegd. Rond 12 uur kwam onze dochter (17)  en even later onze zoon (16) mijn vrouw en onze hond. Met mooi weer en nauwelijks wind gingen wij weg, richting Hasselt, Zwartsluis en daarna Giethoorn. Bijna een uur gewacht bij de sluis. Tegen vieren waren wij er. In Giethoorn hebben we niet zo heel veel meer gedaan, zitten op de tuinstoelen voor de boot. Hartstikke druk hier, wel gezellig. Lekker gegeten. ’s Avonds hebben de kinderen ijs gehaald in het dorp. Daarna gingen zij achter hun laptop, mijn lief en ik gezellig met een gekoeld biertje op de achterbank. Maar nu naar bed. Lekker koese.

vrijdag 3-6-2011

Vandaag een hele dag Giethoorn. Wij hebben lekker kunnen uitslapen. Nog even liggen met een boekje en daarna gezamenlijk ontbijten. Na ’t ontbijt de hond uitgelaten en op de fiets het dorp in naar de SPAR. 

Even de toerist uitgehangen. 

Weer naar de boot, lekker koffie drinken. Ik heb, mijn zoon op de fiets mee en ook de hond mee nog lekker een stuk hardgelopen, door het prachtige waterdorpje Dwarsgracht. Daarna borrelen en nog maar weer meer wandelen, onze zoon weer mee, maar onze dochter bleef aan boord, achter haar laptop.

Zo meteen maar even macaroni eten, het wordt wel wat. Ik zeg dat het goed komt. ’s Avonds wilden wij nog even het dorp in om een ijsje. Dat krijg je daar  ’s avonds dus niet. Alles weer dicht als de dagjesmensen weg zijn. Toen hebben wij maar gauw weer een koud biertje genomen aan boord. Ook lekker!

zaterdag 4-6-2011

Vanmorgen heel vroeg gewekt doordat de buurman een zware motor startte. Het leek wel of ie de onze startte. Dus kwart over 8 was alles wakker. We hebben toen maar gelijk ontbeten. 10 uur waren wij al klaar voor vertrek.

Terug hadden wij gelijk de sluis mee en wij hebben vlot door kunnen varen. Rond half 2 waren wij weer terug in Zwolle. Nog even aan boord geluncht en zo gaan we weer naar huis.

Zomaar weer om, een paar dagen vrij.

Op Hemelvaartsdag wordt binnen het christendom herdacht dat Jezus Christus is opgevaren naar God, zijn Vader in de hemel, negenendertig dagen na zijn opstanding uit de dood. De viering is onderdeel van de paascyclus en daarin telt Hemelvaartsdag als de veertigste paasdag.

Japanse vezelbanaan

 

Bovenstaande ziet er toch weer hoopvol uit. Drie jaar geleden hebben wij een Japanse vezelbanaan gekocht. Deze doet het zomers geweldig. Afgelopen zomer waren de drie loten die wij inmiddels hadden meer dan twee meter hoog. Afgelopen twee winters, dekten wij de 'stammen' goed af met bladeren en dit jaar in de laatste vorstperiode in februari zelfs met nog een extra kleed. Het mocht niet baten. Ook na deze winter waren de drie stammen compleet verrot. Ik dacht dit komt niet meer goed.

Maar gelukkig. Gisteren zag ik, dat ie toch weer aan het uitlopen is. Daar ben ik wel blij om.

de vezelbanaan in 2018 toe wij hem net hadden aangeschaft

De japanse vezelbanaan, musa basjoo, wordt een meter of 3-4 hoog en staat bekend als de winterharde banaan. winterhard is moet een flinke korrel (strooi)zout te nemen. Bij nachtvorst treed de eerste bladschade op, bij vorst vriest de plant dood. Het winterharde zit hem erin dat de wortels goed de winter door te krijgen zijn en de plant daaruit weer kan opgroeien.

Herderstasje

13 Mei 2021 was Hemelvaartsdag. Een feestdag in Nederland, maar behalve, dat er vaak een lang weekend van wordt gemaakt met door ook een vrijdag vrij te nemen, wordt er in Nederland in het algemeen niet zoveel meer aan gedaan. Voor ons was het ook niet echt een feestdag. Mijn lief moest van half 9 tot 5 uur gewoon werken. Ik had wel de hele dag vrij. De hond trof het, want net als afgelopen zondag ging ik weer een lange wandeling maken. Liep ik van het weekend de stad uit om de Stadskolk heen, vandaag liep ik over de bruggen van het Zwolle-IJsselkanaal en het Zwartewater door Holtenbroek. Tussen het gras zie je her en der herderstasjes staan met de kleine hartvormige blaadjes en kleine witte bloemetjes.

Van het geslacht herderstasje (Capsella) is een soort inheems in Nederland: herderstasje (Capsella bursa-pastoris). Deze plant behoort tot de kruisbloemenfamilie,  de naam Capsella komt van tas of doos.  De bladeren van de plant lijken op een tasje van herders vandaar de naam. Waar ik opgroeide werd dit plantje vooral lepeltje-diefje genoemd. De plant groeit het liefst in de halfschaduw/zon op zandige, stikstofhoudende bodem. De winterharde plant is te vinden in tuinen, bermen en ruigtes en is 1- of 2-jarig. De plant komt veel voor en kan 60 cm hoog worden. Van maart tot september bloeit de plant met witte bloemen. De plant komt bijna overal in de wereld voor. Hoewel de plant door veel insecten wordt bezocht, treedt er relatief weinig kruisbestuiving op. Wel is er vaak sprake van zelfbestuiving. De plant komt waarschijnlijk oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied. De plant wordt in verschillende handelsproducten verwerkt. In de volksgeneeskunde werden/worden aftreksels gebruikt tegen bloedingen, ontstekingen van de urinewegen, en als kompres op open bloedende wonden. Ook wordt het in combinatie met maretak en meidoorn gebruikt tegen hoge bloeddruk. Jonge rozetblaadjes kunnen gebruikt worden in salades, of gesmoord in soepen.

Kleefkruid

 In mei wordt allerlei onkruid weer zichtbaar merk ik als ik de hond uit laat. Her en der in de ondergroei duikt het kleefkruid weer op. Vroeger als kind zaten wij elkaar er soms mee achterna in bijvoorbeeld de rietkragen langs het water op de camping.

Kleefkruid (Galium aparine) is een plant uit de sterbladigenfamilie (Rubiaceae). De plant dankt haar naam aan het feit dat ze vast blijft zitten aan alles wat erlangs strijkt. Dat komt door de vele haakjes die aan de stengel en de vruchten van kleefkruid zitten. Planten en vruchtjes blijven hangen in de vacht van dieren, waaronder vrijwel alle zoogdieren. Zo worden de vruchten over grote afstand verspreid. De bladeren zijn boven het midden het breedst en eennervig. Ze staan in kransen van zeven bijeen. Ook de bladeren zijn voorzien van haakjes, maar minder dan de rest van de plant. De stengel is verdikt aan de toppen. De bloeiperiode is van mei tot oktober. De plant heeft dan kleine onopvallende witte bloempjes van 2 mm in doorsnee. Hieruit ontstaan kleine vruchtjes met vele haakjes eraan. De vruchten zitten twee aan twee en zijn 6-8 mm groot. Ze zijn paarsachtig of groen.

Kleefkruid komt op veel plaatsen voor, zowel in de zon als in de schaduw. Op voedselrijke vochtige bodem vormt de soort matten waardoor andere planten op die plek geen kans meer krijgen. De plant groeit vaak tussen brandnetels, dovenetels en fluitenkruid.

Dag van de Zorg

Mijn lief werkt al jaren in de zorg. Gisteren kreeg ze van haar werkgever een Fleurop bon, zodat zij een bosje bloemen kan kopen. Ja het is aanpezen in de zorg, vooral het afgelopen jaar met alle Corona-beperkingen. Er is altijd te weinig personeel en zijn altijd teveel uren op te vullen. Vele anderen en mijn lief doen geweldig werk in de zorg. Vandaag 12 mei is de Dag van de Zorg. 

Ook de clivia wordt in onze familie nog steeds met de zorg geassocieerd, hoe dat komt?

Ja Zuster, Nee Zuster

De Dag van de Verpleging wordt elk jaar op 12 mei gehouden. 12 mei 1820 is de geboortedatum van Florence Nightingale, die algemeen wordt beschouwd als grondlegster van de moderne verpleegkunde. Sinds 1965 is 12 mei International Nurses Day. Sinds 2013 wordt deze dag ook wel de Dag van de Zorg genoemd. De dag werd ingevoerd door de Internationale Raad voor Verpleegkundigen (International Council or Nurses, ICN).

Grote muur

 Als ik een ommetje met de hond loop en dat doe ik meerdere keren per dag, loop ik lang niet altijd 'de wereld uit'. Zo was afgelopen zaterdag mijn eerste rondje voor ik te fietsen ging, een blokje met de hond over twee bruggen, een wandelingetje van een anderhalve kilometer, waar de meeste 'natuur' zich in de bermen bevond en bestaat uit soorten als boterbloemen, pinksterbloemen, kleefkruid, zuring, noem ze maar op.

In het talud voor de brug, groeit vlak voor de struiken bijvoorbeeld grote muur, kleine witte bloemetjes, maar in het geslacht 'muur' zijn het de grootste bloemen.

Grote muur (Stellaria holostea) is een kruidachtige, vaste plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae). Binnen zijn geslacht is het de soort met grootste bloemen. De 5 kroonbladen zijn wit en 1-3 cm groot. Ze zijn tot het midden gespleten. De rand van het blad, de onderkant van de middennerf en de stengel voelen ruw aan. De schutbladen, die aan voet van bloemstengels staan zijn helemaal groen en hebben geen doorzichtige vliezige rand. De bladen van grote muur lopen langzaam uit in een spitse bladtop. Het is een plant van loofbossen en heggen. Ze groeit daar voornamelijk in de bosrand en in wegbermen in de buurt van de bossen. 

De plant komt voor in Europa, Noord-Afrika en West-Azië. In Nederland groeit ze voornamelijk op de zandgronden, Zuid-Limburg en langs de Maas en de Rijn met haar zijtakken. In België is ze vrij algemeen, met uitzondering van de kuststreek en de hoge Kempen.

Grote muur werd vroeger gebruikt als geneesmiddel voor de ogen. Tegenwoordig wordt grote muur in natuurlijke tuinen gebruikt bodembedekker onder houtige gewassen.

Zuring

 Als ik een ommetje met de hond loop en dat doe ik meerdere keren per dag, loop ik lang niet altijd 'de wereld uit'. Zo was afgelopen zaterdag mijn eerste rondje voor ik te fietsen ging, een blokje met de hond over twee bruggen, een wandelingetje van een anderhalve kilometer, waar de meeste 'natuur' zich in de bermen bevond en bestaat uit soorten als boterbloemen, pinksterbloemen, kleefkruid, grote muur, zuring, noem ze maar op.

Zuring groeit vaak flink boven het gras uit en kan velden mooi rood kleuren.

Zuring (Rumex) is een geslacht van meest overblijvende, kruidachtige planten uit de duizendknoopfamilie (Polygonaceae). De ongeveer tweehonderd soorten komen van nature voornamelijk voor in de gematigde streken van het noordelijk halfrond, maar zijn wereldwijd geïntroduceerd. Zuring groeit meestal op zure grond. Deze planten worden vaak beschouwd als onkruid. Sommige soorten, zoals de veldzuring, hebben echter eetbare bladeren die in salades gebruikt worden. Ook vormt veldzuring het hoofdbestanddeel van paling in 't groen. De planten bevatten oxaalzuur. Hierdoor kunnen ze bij consumptie van grote hoeveelheden aanleiding geven tot vergiftigingsverschijnselen bij herkauwers en paarden.

Zwartewatersklooster, door de Olde Maten

Zaterdagmorgen 8 mei 2021 ging ik nadat ik de hond had uitgelaten, maar weer eens een stukje fietsen. Het was een graad of elf en het zou nog tot de middag droog blijven, dus dit was het moment. De banden van mijn sportfiets opgepompt en langs het Zwartewater richting Ruimzichtweg gefietst. Daar linksaf richting Hasselt.

De wind had ik in de rug. Ik was dus vlot bij Hasselt, waar al volop grauwe ganzen met jongen rondzwommen. Ik neem in Hasselt de brug over het Zwarte Water en vervolg  mijn rit richting de Veldschuur bij Rouveen. Hier was ik vorig jaar al eens naar toe gefietst. Maar vandaag besloot ik om door het mooie natuurgebied de Olde Maten richting Zwartsluis te rijden. Ik was hier in het verleden een keer met een trimloop die ook door Zwartewatersklooster liep doorheen gekomen.

De Olde Maten is een prachtig natuurgebied, bestaande uit een oud cultuurlandschap van smalle laag gelegen veenweiden met bosranden. Dit gebied is ontstaan door turfwinning in de 19e eeuw. 

We zitten een eindje onder 0 meter NAP

Een van de mooie  knotwilgen langs de sloot

Halverwege Hasselt en Zwartsluis in dit mooie landschap passeer ik het mooie kleine schilderachtige buurtschap Zwartewatersklooster, dat tegenwoordig bestaat uit een aantal boerderijen en twee eendenkooien.

Zwartewatersklooster nabij het kerkhof van het al tijdens de reformatie verdwenen klooster

Ik vervolg mijn fietstocht door het mooie slagenlandschap en sla aan het einde van het pad linksaf richting Zwartsluis. In Zwartsluis fiets ik nog even over de brug van de nog vrij nieuwe openstaande schutsluis en draai een rondje bij de Handelskade, waar wij vroeger veel met onze boot hebben gelegen.

Tijd om weer terug te fietsen.

Zwartsluis Handelskade

Terug fiets ik het eerste deel langs de dijk van het Zwartewater, Een eindje voorbij het gehucht De Velde, kan ik de dijk op en fiets ik met een veel beter uitzicht over de dijk, wel wind tegen naar Hasselt. In en boven het Zwartewater volop vogels, blauwe reigers, grote zilverreiger, aalscholvers, grauwe en Canadese ganzen, wilde eenden en een mooi uitzicht. Bij de Nadorst in Hasselt kan ik weer de afslag nemen om over de brug te gaan. Duurt even met oversteken, het is inmiddels een stuk drukker op de weg. Uiteindelijk oversteken en de brug over. Daar is het qua verkeer weer veel rustiger.

Zwartewater voorbij De Velde

Het laatste stukje route naar Zwolle volg ik de Zwolsedijk. Via Genne-Overwaters en later de Hasselterdijk fiets ik weer naar huis.

Fjordenpaard bij Genne Overwaters

Zo de 31 kilometer fietsen zit er weer op het is kwart over 12, tijd om weer even de hond uit te laten en dan lunchen.

Belt-Schutsloot, weekendje!

 Zaterdag 17 juni 2006

Gisteravond WK Voetbal gekeken, Nederland – Ivoorkust 2-1 en onze buren en vaarvrienden aten bij ons Chinees. Dus vanmorgen pas gaan varen.

Hadden wij eerder deze week steeds het idee om weer naar kolk De Streng te varen, vanmorgen dachten wij er anders over. We wilden weer ’s wat verder. Belt-Schutsloot werd het doel. Wij arriveerden kwart voor een bij de Arembergersluis in Zwartsluis.

De 3e lichting na het schaft konden wij erdoor. We besloten ongeveer 1 km van het dorp aan te leggen. Na een biertje zijn mijn dochter (12), zoon (11) en ik even naar het dorp geweest, om een krant, yoghurt en macaroni. Vrij vlot nadat wij drieën terug waren, ging mijn lief lekker koken. Na het eten hebben wij nog lekker even gevoetbald, pionnetjes schieten. Vervolgens nog wat randjes van onze boot geschilderd met Epifanes nr. 1.

Rond 8 uur ’s avonds zitten wij met zijn vieren te yahtzeeën. De radio staat aan en speelt een Grunnings popliedje “strún, strún, strún’.

Zondag 18 juni 2006

Mijn lief schrijft in het logboek:

We liggen weer bij de brug nu ik dit schrijf. Ik stuiter als een gek door een veel te snel varend jacht. Maar goed, over vandaag, heerlijk uitgeslapen allemaal. Daarna ontbijt en later koffie op de kant. Ongeveer kwart over 12 zijn we gaan varen eerst even heerlijk over de Belterwijde bij Belt-Schutsloot, om vervolgens door de sluis bij het Meppelerdiep te gaan. Mijn lief deed de sluis perfect. Nog even en ik hoef niets meer te doen. Ondertussen lekker van de zon genoten. En nu rond 4 uur zijn wij bijna weer thuis. Weer eens lekker lang gevaren.

Oldehove, ov-fietsen

Op vrijdagmiddag 19 maart ging ik even naar Leeuwarden op ziekenbezoek in het ziekenhuis. Toen ik met de trein in Leeuwarden aankwam, had ik nog meer dan uur over. Voor ik op de OV-fiets naar het MCL fietste, heb ik eerst even genoten van een kleine lunch, gekocht op het station in de kiosk. Onder het oppeuzelen bekeek ik de Elfstedenfontein Love net een dag voor die echt weer op stoom zou komen na zijn winterslaap.

Toen ik mijn broodje op had, haalde ik de OV-fiets uit de stationsfietsenstalling.

Ik had dus tijd over en fietste voor het eerst in vele jaren weer eens door het stadscentrum van mijn geboortestad Leeuwarden. Over de Prins Hendrikbrug richting Zaailand, waar op vrijdag dus ook vandaag markt is, fietste ik langs het Paleis van Justitie.

Paleis van Justitie

Ik fietste over de Westerplantage naar de Butterhoek en zag op rechtst de markante scheve en kromme toren De Oldehove. Ook de naam van een de drie voormalige dorpen waaruit de Friese hoofdstad in de middeleeuwen is ontstaan. Deze scheve toren is toch veel mooier dan die van Pisa? Bovendien ben ik in deze vroeger wel eens via alle oude trappen naar boven geweest en een duiven, die je dan tegen komt tegen de toren.

Oldehove

Ik stond even stil bij het Oldehoofsterkerkhof en fiets vervolgens de mooie Grote Kerkstraat in, met aan het begin het Keramiekmuseum Het Princessehof, dat ik ooit met een klas van de MEAO heb bezocht. Aan het eind van deze straat kom je uit bij de 13e eeuwse Grote of Jacobijnerkerk, waar in een grafkelder nog een aantal Nassau's (stadhouderlijke familie) liggen. Ik fiets door en kom over de Nieuweburen. Hier is altijd op zaterdag markt. Aan het begin van de Nieuweburen staat de bekendste ijssalon van Leeuwarden in het oudste betonnen gebouw van de stad La Venezia. Daar hebben ze heerlijk ijs.

La Venezia

Ik pak een stukje Voorstreek, en sla bij de apotheek (dat mooie gebouw in Jugendstil) links af de Tuinen op, daarna gelijk weer rechts over de Tweebaksmarkt, langs de mooie kanselarij en voor de Osistraat langs het provinciehuis en aan het einde fiets ik langs de Blokhuispoort. In de 60-ger jaren stond hier het Stadsziekenhuis voor, waar ik ben geboren. In mijn jeugd noemden wij de Blokhuispoort gewoon, de gevangenis en dat was het toen ook nog gewoon. Nu is het een cultureel bedrijvencentrum met horeca en een gevangenismuseum.

Blokhuispoort

Via de Nieuweweg rijd ik verder naar de Beursbrug en kijk uit over de Museumhaven aan weerszijden van de brug. Ik fiets het stadcentrum uit

Zicht op de Willemskade vanaf de Beursbrug

Via het Zuiderplein fiets ik de spoorwegovergang over de Schrans op. De Schrans is de lange winkelstraat van de wijk Huizum waar ik ben opgegroeid en van mijn 2e  tot mijn 24ste heb gewoond. Het was ook tot in de 2e Wereldoorlog en zelfstandig dorp en hoofdplaats van de Gemeente Leeuwarderadeel. Het voormalige gemeentehuis staat op de hoek van de Schrans en de Raadhuisstraat. Aan het einde van de Schrans, voor de Verlengde Schrans begint sla ik rechtsaf de Huizumerlaan in, die eindigt voor het ophaalbrugje over de Wirdumervaart, waar Huizum-Dorp begint. 

Huizum, brug over de Wirdumervaart

Vanaf de Pasveerweg die ik dan (rechtsaf) insla. Krijg ik mooi zicht op de Huizumer dorpskerk. Deze 12e eeuwse kerk is het oudste gebouw van Leeuwarden, ouder dan enig ander gebouw anderhalve kilometer verderop in de Leeuwarder binnenstad.

Tijd om op ziekenbezoek te gaan.

Lavendel

Gisteren kwam mijn lief na het werk met boodschappen en wat nieuwe planten voor in de tuin thuis, waaronder drie potjes met lavendel. Twee ervan heb ik in de tuin geplant, voor de derde heb ik een plekje in een van onze plantenbakken gevonden. Eigenlijk hebben wij elk jaar wel lavendel in onze tuin. Vaak doen ze het bij ons het tweede jaar niet meer. Dan kopen wij toch steeds maar weer nieuwen. Ze zijn niet duur en ruiken heerlijk.

Lavendel (Lavandula) is een geslacht van dwergstruiken (chamaefyten) uit de lipbloemenfamilie (Lamiaceae). Lavendel vindt men in veel tuinen omwille van de paarse kleur en de geur van de bloemen. De dwergstruiken tot een meter hoog en tot een halve meter breed. De bloemen zijn eivormig en kunnen tot wel acht centimeter lang worden. Lavendelsoorten worden ook als sierplant gebruikt. 

Soorten van het geslacht lavendel worden gekweekt om de lavendelolie die geëxtraheerd kan worden uit de paarse bloemen. Deze olie wordt als geurstof gebruikt in zeep en parfum. Ook wordt lavendelolie gebruikt in de aromatherapie. Lavendelkorrels kunnen ook in zakjes in kledingkasten worden gelegd. Kleding wordt zo geparfumeerd door de verdampende etherische olie. Daarnaast worden de lavendelbloemen in potpourri's verwerkt.

Soorten van het geslacht lavendel worden ook in de keuken gebruikt. Zo vormen de bloemen een ingrediënt van Provençaalse kruiden. De bloemen worden, al dan niet gedroogd, gebruikt om allerlei producten op smaak te brengen zoals Franse kazen of groenten zoals wortelen, tomaten. Andere producten op basis van het kruid zijn: lavendelthee en lavendelstroop en lavendelhoning. 

Inwendig kan lavendel worden toegepast als theeaftreksel en uitwendig in de vorm van aromatherapie. Lavendel heeft een rustgevende en verlichtende werking. De etherische olie van lavendel kan worden gebruikt als antisepticum.

Vooral de Provence staat bekend om de lavendelteelt. Meestal gaat het om kruisingen met een hoge concentratie aan etherische oliën. In Nederland en België komt lavendel niet van nature voor.

Lavendelstruiken dienen (afhankelijk van de soort) 30 centimeter uit elkaar geplant te worden. Om verhouting te voorkomen, waarbij de lavendel in een massieve struik met dikke takken verandert, dient deze wel twee maal per jaar gesnoeid te worden. Doet men dit niet, dan zal deze steeds dikkere takken krijgen waarbij de struik aan de onderkant geen bloemen meer zal bevatten. De eerste snoei vindt plaats in de tweede helft van maart. Hierbij kan de plant tot 15 cm boven de grond worden gesnoeid. Hierna groeien er snel nieuwe twijgen naar boven waar weer bloemen aan komen. De tweede keer vindt plaats na de bloei (augustus tot oktober). Deze keer moeten alleen de bloemen verwijderd worden. De plant mag dus niet kort gesnoeid worden aangezien deze de winter dan niet zal overleven.

De bloemen worden vooral bezocht door hommels en koolwitjes.

Petunia

Gisteren kwam mijn lief na het werk met boodschappen en wat nieuwe planten voor in de tuin thuis. Ook een mooie hangpot met petunia's. Wij hebben veel plek voor hangplanten aan onze twee pergola's. Daar heb ik dit vrolijke plantje op deze kille, natte, winderige dinsdag maar opgehangen.

Petunia is de botanische naam van een plantengeslacht nachtschadefamilie (Solanaceae). Veel in tuinen voorkomende petuniasoorten zijn hybriden. Het geslacht is nauw verwant aan Nicotiana. De eerste Petunia kwam in 1823 naar Europa. De witbloemige Petunia axillaris was de eerste, later werd de Argentijnse, violette tot karmijnrood bloeiende Petunia violacea ingevoerd. Deze twee soorten vormden de basis voor talloze hybriden. 

Er is geen overeenstemming over wat er al dan niet tot het geslacht hoort: volgens sommigen alleen deze twee soorten plus de hybride. Kwekers, eerst in Engeland, later ook in Frankrijk, België, Duitsland, Zwitserland en Japan, brengen zeer regelmatig nieuwe rassen op de markt. Deze gekweekte rassen zijn zomerbloeiers in de tuin, sommige rassen bloeien al vanaf vroeg in het voorjaar en  de bloei kan doorlopen tot in de late herfst. Oudere rassen kunnen slecht tegen regen, maar herstellen zich snel na een regenbui. Petunia's worden veel gebruikt in biologisch onderzoek, omdat de petunia's gemakkelijk te kweken en te bastaarderen zijn.Petunia's hebben het liefst een natte bodem. Uitgebloeide bloemen kun je het beste verwijderen, net zoals het stengeltje waaraan de bloem groeide. Hiermee voorkom je dat de plant sneller verwelkt. Begin augustus kan je het stengeltje laten hangen en hieruit zaad winnen. Je kan het beste wachten tot de zaadknopjes open springen. Petunia's worden bij voorkeur in januari-februari (in een kas of serre) gezaaid. Vanaf mei, bij voorkeur na de IJsheiligen, kan men ze in de tuin zetten of in bloembakken en -potten. Het is mogelijk dat er bij het kweken ook planten met lichtere of donkerdere bloemen ontstaan.

Zevenblad

In onze tuin ben ik altijd weer bezig met het verwijderen van zevenblad. Dit plantje heeft heel veel goede eigenschappen, want het is eetbaar en zelfs erg gezond, het is ook geneeskrachtig en een (1) slechte eigenschap, het woekert verschrikkelijk en als je er niets aan doet bedekt ie op een gegeven moment bijna je hele tuinbodem. Dus het plukje dat op de foto voor het purperklokje staat heb ik vanmorgen gelijk verwijderd... ach en over twee weken staat het er weer. Zo blijf ik lekker bezig :)

En mijn lief kwam net thuis uit haar werk en aansluitend boodschappen gedaan, waarbij ze van de plantenafdeling van de supermarkt nog een mooie hangpot petunia's en een paar bakjes lavendel had meegenomen. Dus regen of geen regen, ik ga vanmiddag toch nog lekker even in onze tuin bezig.

Zevenblad (Aegopodium podagraria) is een vaste plant uit de schermbloemenfamilie (Umbelliferae of Apiaceae), die groeit op beschaduwde plaatsen in heggen, tuinen, bermen en akkerranden op vochtige of bemeste grond. De stengels zijn hol en gegroefd. Zevenblad wordt 60–90 cm hoog. De plant heeft kruipende, ondergrondse uitlopers (rizomen). 

De plant wordt beschouwd als onkruid, omdat de wortelstok makkelijk afbreekt en het daardoor moeilijk te verwijderen is. Een beukenhaag kan een natuurlijke barrière vormen. De bladeren zijn onder aan de stengel zeventallig (vandaar de naam) en hebben drie blaadjes bovenaan en twee maal twee blaadjes onderaan het blad. Ze hebben een bladsteel met een buikige schede. Hoger aan de stengel zijn de bladeren vaak vijftallig. Zevenblad bloeit met een samengesteld scherm met twaalf tot twintig stralen zonder omwindsels. De bloeitijd is van mei tot augustus. Bloemen zijn meestal wit, maar soms wat roze met een doorsnede van 1 mm. Er zijn 5 kroonblaadjes met naar binnen gekrulde punten. Zevenblad draagt een eivormig, geribd vruchtje van 4 mm lang, waarvan de blijvende stijlen teruggeslagen zijn en de ribben maar weinig uitsteken. De vrucht is een tweedelige splitvrucht, waarvan de ronde deelvruchtjes maar één zaadje bevatten.

Zevenblad bevat vitamine C, caroteen en kalium, calcium, magnesium, kiezelzuur. Zevenblad is eetbaar, de bladeren kunnen bereid worden als spinazie. Gedroogd smaakt het naar peterselie. In de volksgeneeskunde gebruikte men zevenblad bij de behandeling van jicht en reuma. De naam (podagra) verwijst daar ook naar. 

Dag van het naakt tuinieren

De internationale dag van het naakt tuinieren is in 2005 voor het eerst georganiseerd door de Amerikaanse nudistenorganisatie Body Freedom Collaborative (BFC), gesponsord door de American Association for Nude Recreation (AANR) en is daar gekoppeld aan de landelijke naturistenbeweging. De oprichters willen dat deze dag beleefd wordt als "luchtig" en van politiek verstoken.

Maar  niet voor ons de dag van het naakt tuinieren! Wij vertonen ons alleen naakt in de slaapkamer, kleedkamers en douche. Bovendien was het zaterdag 1 mei 2021 veel te koud om naakt onze tuin in te gaan. Wij gingen, omdat het eindelijk weer mocht na gedeeltelijke beëindiging van de lockdown als gevolg van corona, nieuwe schoenen kopen in Apeldoorn. Ik had in mijn twee paar gympen als gaten in mijn zolen. Op naar de Decathlon.

Daar slaagde wij wonderwel, mijn lief en ik allebei een paar nieuwe schoenen, nieuwe sokken, twee truien voor mijn lief en voor mijn zoon scoorden wij nog een voetbalbroekje en kousen. Daarna keken wij ook nog maar even in de Media-Markt, die is er toch naast, want mijn lief had ook nog een nieuw wekkertje nodig... ook gelukt.

Bijna 12 uur en onze boodschappen hadden wij binnen. Deze week mogen wij tussen 12 uur en 18:00 uur eindelijk ook weer terrasjes bezoeken. Dat het maar een graad of 11 is, maakt ons dan niet uit. Bij afslag zuid in Heerde vlak bij de Mac Donalds zit wel een zaakje waar wij even lekker kunnen lunchen. Wij in de auto en mijn lief rijdt ons erheen...

De snelweg af, er onderdoor en naar De Keet van Heerde. Oh, die wordt verbouwd en is gesloten. De Mac vinden wij geen optie. Dan rijden wij maar even door richting Epe. Het centrum van Epe, daar waren wij al lang niet meer geweest!

De eerste zaak waar wij vroegen, vlak bij waar wij onze auto hadden geparkeerd, was al volledig volgeboekt. Niet erg, dan lopen wij even verder. Een kleine promenade door en wij komen uit bij Grand Cafe Cornelis in het voormalige gemeentehuis. Hier was wel plek, maar alleen nog buiten de overkapping. 'Dat risico nemen wij' zei ik. Goh wat is dat fijn, om weer eens op een terrasje te zitten, naar voorbijgangers en de omgeving te kijken en eerst genieten van de koffie, dan de lunch, met iets warms, want het is nog best fris en tot slot nog een koffie... en een goede bediening. Genieten.

Voldaan reden wij vervolgens weer naar huis. Ja het is een heerlijke dag van het naakt tuinieren, maar dan wel met kleren en jas aan op het terras. 's Middags ging ik toch nog, in de trui, een jas was niet meer nodig creatief aan de slag in de tuin.

De zondagmiddag na een hele slechte ADO Den Haag - Feyenoord (3-2) op tv. Na de wedstrijd prutste ik nog even verder met mijn creatieve uitspatting. Het resultaat staat nu in de tuin.

Santa Fé 8.209 km

Hafelekar 904 km

Hielpen 86 km

Cinque Terre 1.263 km

Liwwadden 97 km

Een paar maanden daarna heb ik het Omhuizen richtingbord nog eens een make over gegeven, zie hier!