Gisteren na het werk had ik al een beginnetje gemaakt. Er komt weer een nieuwe vijver in onze tuin. Mijn lieverd en ik hadden al wat gegraven, wat munt, purperklokjes en de vezelbanaan hebben wij verplaatst.
Vandaag al vroeg opgestaan, mijn vrouw was toch ook aan het werk en aan de slag. grond verplaatsen met de schep en een emmer, met balkjes en plastic in de weer. De tuinslang erin. Fonteintje erin en wij hebben een prachtig nieuw water in de tuin, een meerpaaltje voor onze boot. Helemaal compleet.
Drie oudere kleinere vijvertjes hebben wij opgeofferd en omgeturnd tot plantenbak en de waterval is naar de voortuin verhuisd. Dit was weer een leuk projectje :)
Vorige week was dat, maar in de loop van de week waren wij er allebei toch nog niet helemaal blij mee. Wij vonden het waterpeil toch te laag. Vrijdag heeft mijn lieverd er een hardplastic bak ingedaan op de vlakke bodem, dieper kon niet i.v.m. de rioolput eronder. Gisteren nog wat plantjes onder andere madeliefjes tussen de keien aan de voorkant gedaan en vandaag heb de zijkant nog wat afgewerkt. Dit is het resultaat.
Het is de eerste week van maart 1994, onze dochter was een half jaar en onze zoon, nog maar net in de maak, al wisten wij dat toen nog niet. Wij waren een weekje in een klein schattig driehoekig en driepersoons vakantiehuisje in het Lalandiapark aan zee bij Rødbyhavn in Denemarken.
Het was maart en ook het weer was maarts. De dorpjes daar op Lolland zijn best leuk, het land is zo plat als een pannenkoek en zo vroeg in het jaar nog erg kaal landbouwgebied.
Maar wij hebben ons best wel vermaakt in dit huisje. Het bankje zat niet best, maar daarom hadden wij ook maar 2 van die klassieke strandstoelen (het tuinmeubilair) binnen gezet.
Maar wij hebben ons wel vermaakt. Bij ons eerste ontbijtje in ons kleine huisje, maakte ik de Deense kaas open, die wij in de supermarkt daar hadden gekocht. Oh wat stonk die... Die lag de eerste dag al in de container.
Geregeld gingen wij ook nog even naar het zwembad. De baby zwemmen in een rompertje. Een badpak had zij nog niet en met niks mocht zij niet te water.
Verbazend op dit eiland, of in heel Denemarken vonden wij ook de antieke kinderwagens die zij daar gebruikten, kwamen wij aan met onze kleine lichte jaren-90 Nederlandse kinderwagen.
Maar wij hebben ons wel vermaakt, eens een dagje naar rondlummelen in het stadje Maribo en daar lunchen, het was wel leuk, maar niet spectaculair.
Wij hebben ons daar toch wel vermaakt, maar daarna duurde het meer dan 20 jaar voor wij weer eens voet op Deense bodem zetten.
Wij hebben een nog kleine magnolia in onze tuin, die staat er al twee jaar en bloeit nu mooi. Magnolia's zijn eind maart en begin april op hun mooist
Toen onze kinderen nog klein waren, fietsten wij in Harderwijk vaak over een fietspaadje waar boven de bloeiende magnolia's die aan weerszijden stonden met hun takken in elkaar grepen. De tunnelbomen noemden zij dat.
29-3-2019
De magnolia of beverboom draagt de grootste bloemen van alle heesters die in ons klimaat bloeien.
Er zijn magnolia’s die uitgroeien tot het formaat boom en klein blijvende magnolia’s. Het is een makkelijke heester. Snoeien is niet nodig. Magnolia kan op bijna alle grondsoorten, let alleen op als de grond weinig waterdoorlatend is. Geef als het kan magnolia een beschutte plek zodat hij beschermd wordt tegen koude wind. De bloemen zullen hierdoor minder snel bruin worden.
Magnolia wordt ten onrechte wel tulpenboom genoemd vanwege de bloemvorm. De Latijnse naam voor tulpenboom is echter Liriodendron tulipifera, een boom die wel 20 meter hoog kan worden en tulpgevormd blad heeft.
Recent (holoceen) komen Magnolia's voor in het oosten en zuidoosten van Noord-Amerika, in Mexico, Centraal-Amerika, het tropisch deel van Zuid-Amerika en in de Caraïben. Het zwaartepunt van de moderne verspreiding ligt in China, Indochina en Malesië, en verder komen Magnolia's voor in het zuiden en oosten van India, in Sri Lanka, in Korea en in Japan.
Maandag hadden wij weer eens samen vrij. Weer eens een dagje om in het tuincentrum te kijken. We onderbraken onze zoektocht in het tuincentrum nog voor een een lekkere kop koffie met worteltjestaart. Wij hadden op dat moment al weer heel wat moois in onze kar. Een pomp om ons 'merengebied' op te leuken met een fontein. Verschillende planten voor in onze tuin waaronder geraniums, een mooi grasje, een mooie kamerplant, maar ook een mooie sierlijke heester de Struikspirea.
De aanschaf van de fontein veroorzaakte, dat wij ook nog even langs de bouwmarkt moesten voor een buitenstroomkabel en contactdoos.
Die middag al vast in de storm al het moois geplant, wat overtollige seringen loten verwijderd en de stroomkabel vanuit het hok naar de tuin gelegd. De aanpassingen in onze vijvertjes, daar ga ik op de eerstvolgende vrije dag mee aan de slag.
struikspirea
Struikspirea, behoort tot de familie van de Rosaceae. De bloemkleur is zuiverwit en de bloeitijd is van ca. april tot en met mei. De bladeren zijn dofgroen. De volwassen hoogte van deze middelgrote heester is ca. 150 cm. Verdraagt een temperatuur tot -25 gr. en heeft een opvallend sierlijke bloeiwijze.
Vele jaren geleden, toen we nog niet zo lang ons huidige huis hadden, hebben wij een behoorlijke aanpassing aan onze tuin gedaan. Er was veel te veel steen en te weinig groen. Wij maakten een border langs de rand van de tuin. Dat betekende wel, dat wij flink moesten snoeien in een flinke rode ribes struik, die voor de helft in het gazon zou komen. Die rode ribes heeft dat niet overleefd.
Nu 14 jaar later is er weer een nieuwe aangeschaft en die staat nu in maart in bloei.. Erg mooi, nog wat klein, maar ruikt heerlijk.
De rode ribes (Ribes sanguineum) is een plant uit de ribesfamilie (Grossulariaceae). De plant komt van nature voor aan de Amerikaanse westkust. De bloemen verspreiden een kenmerkende geur.
Ribes is een geslacht van struiken (of soms bomen). In Nederland en België komen 5 van de 150 soorten voor: Aalbes, Alpenbes, Kruisbes, Zwarte bes. Gele ribes.
Een paar weken geleden kochten wij een mooi Japanse roos, of camelia japonica in het tuincentrum. Wij hebben hem in een grote bak gezet, waar ie inmiddels tussen andere planten al mooi staat te bloeien. De mooie rode bloemen bloeien van februari tot april. Inmiddels weet ik, dat ie veel water nodig heeft en het dat ie beter aardt in de grond, dan in een bak. Nou ja wordt ie wat lijerig dan zetten wij hem wel over in onze tuin.
Camellia is de botanische naam van een geslacht van bedektzadigen in de familie Theaceae, camelia in het Nederlands. Carl Linnaeus vernoemde het geslacht naar de jezuïet en botanicus Georg Joseph Kamel. Camellia komt voor in oostelijk en zuidelijk Azië, van de Himalaya tot in Japan en Indonesië. Het zijn groenblijvende struiken en kleine bomen van 2–20 m hoog. De bladeren zijn afwisselend geplaatst, enkelvoudig, dik, gekarteld, meestal glanzend en 3–17 cm lang. De bloemen zijn groot en opvallend, 1–12 cm in diameter, met (in natuurlijke omstandigheden) vijf tot negen blaadjes; de kleur varieert van wit tot paars en rood, bij sommige soorten geel. De vrucht is een droge doosvrucht, onderverdeeld in een tot vijf compartimenten, die ieder een tot acht zaden bevatten. De theeplant is normaliter aangepast aan zure grond, en groeit niet goed op kalkrijke grond. De meeste soorten hebben daarnaast veel regen nodig en overleven niet bij droogte. Thee wordt gemaakt van de bladeren van de theeplant (Camellia sinensis). Veel andere soorten worden gekweekt als sierplant. Er worden ongeveer 3000 cultivars en hybriden gekweekt, vaak met dubbele bloemen. Camellia japonica (vaak kortweg Camellia genoemd) is de meest gekweekte soort, met meer dan 2000 benoemde cultivars.
Een van mijn favorieten begint echter met een B! de Burrito.
In 1992 in New Mexico aten wij ze regelmatig. Wij gingen zelfs wel 's ochtends naar the Burrito Co. in Santa Fé om een breakfast burrito met onder andere bonen en gebakken ei erin te halen, of daar in de buurt in een klein mobiel eettentje (tegenwoordig noemen wij dat een food truck :) .
Zo'n in een tortilla gevouwen maaltijd met groenten saus en rundvlees of kip: heerlijk zoals onlangs nog bij Coco's Outback op het Torbeckeplein in Amsterdam. Foutje! in plaats van gelijk twee kregen wij er maar een burrito. Ach wat maakt het uit. Ik at eerst de burrito op en mijn lieverd de nacho's, toen de eerste op was kwam de tweede en toen at mijn vrouw de burrito op en ik de nacho's. Biertje na elk (deze wel tegelijk). Hadden wij toch twee keer zo lang plezier op het terras.
Een burrito is een Mexicaans gerecht dat zijn oorsprong heeft in het noorden van Mexico of zuidwesten van de Verenigde Staten van Amerika. Deze TexMex delicatesse bestaat uit een tortilla, vervaardigd uit tarwebloem, meestal gevuld met bonen en vlees (meestal gehakt of kip), soms ook kaas), en opgerold zodat de vulling binnenin de tortilla zit. De naam "burrito" komt van het Spaanse burro, hetgeen ezel betekent. Een burrito is dus een ezeltje.
We zijn inmiddels al behoorlijk belegen, maar allebei waren wij nog nooit naar het Rijksmuseum in Amsterdam geweest. In februari konden wij gratis, omdat wij van een vriendin van mijn vrouw passen hadden gekregen waar mee wij gratis naar binnen konden. Het moest dus maar eens wezen.
Wij besloten op een mooie zaterdag in februari maar eens ouderwets met de trein te gaan. Het was druk op het perron in Zwolle, er stonden zelfs mensen met lege rolkoffers. Oh de Huishoudbeurs in de RAI is ook op dit moment. Wij hadden een plekje op het balkon van de trein, die verder vol was. Het was eigenlijk best gezellig. Wij raakten zelfs aan de praat met de vrouwen met de rolkoffers. Ze waren best leuk en gezellig, de dochter van de twee was zwanger en zij repte ook over de Negen Maanden Beurs, die maar een weekje duurt en vandaag voor het laatst was.
Overigens in Almere Centrum liep de trein alweer grotendeels leeg. De RAI-gangers stapten massaal over op de sprinter richting station Amsterdam RAI. Wij reden nu op een fijne zitplek verder richting Amsterdam Zuid. Daar aangekomen zouden wij de metro naar de Vijzelgracht nemen, de nieuwe Noord-Zuidlijn.
Daar aangekomen, verder niet echt opgelet en de metro richting centrum genomen, Vijzelgracht is immers in het centrum. Niet echt slim. Deze metro ging naar station Centraal en kwam niet langs de Vijzelgracht. Maakt niet uit. Op Amsterdam Centraal ging de overstap op de Noord-Zuidlijn heel vlot en even later waren wij alsnog op de Vijzelgracht. Zonnetje en in een paar minuten kuierden wij naar het grote Rijksmuseum.
Druk daar.Wij hadden geen reservering gemaakt voor de tentoonstelling Alles van Rembrandt die ook liep. Reserveren deden wij daar ook niet meer. De gewone collectie biedt al meer dan genoeg. Misschien is dit een heel algemeen oordeel, maar de Eregalerij en alles van de Gouden Eeuw vonden wij toch het allermooiste, hoewel de verdiepingen met wat 'nieuwere' kunst ook beslist de moeite waren. Sommige stukken in de zaal van de 19e eeuw vond ik wat minder mooi uitgelicht, maar misschien kwam dat door de lichtval op dat moment.
De Nachtwacht van Rembrandt sla je natuurlijk niet over
Maar ook de schilderijen van Jan Steen, zoals hier het Sint Nicolaasfeest zijn fascinerend
Na anderhalf uur kijken treedt er bij ons beiden wel wat verzadiging op. Wij gaan naar het centrum. Lekker wandelend. Op het Rembrandtplein vonden wij het wel tijd voor een lekkere lunch. Die haalden wij bij een zaak waar wij vaak terugkomen in Amsterdam Coco's Outback. Het was (en dat in februari!) terrasjesweer. Wij hebben hier toch wel even gezeten, koffie / burrito / een biertje en weer verder slenteren, via een omweggetje door China Town naar Centraal Station en met de sprinter weer naar Zwolle.
Vanuit de trein spotten wij langs het spoor bij de Oostvaardersplassen edelherten en tussen Lelystad en Dronten reeën op een akker. Een leuke ontspannen zaterdag!
Meer over en vanuit Amsterdam staat in onderstaande stukjes
Ik was vandaag thuis aan het werk in mijn werkkamer en toen hoorde ik ineens tok! Een stevig insect viel naar beneden op de vensterbank voor mij. Een soort wants. Weet ik veel wat voor een.
Ik heb het net even opgezocht en nu weet ik wat het is. Beestje kruipt hier nog rond.
Ondertussen zie ik verhalen op internet, dat ie stinkt als je hem doodslaat en verhalen over plagen en zo. Ach ik laat hem hier maar mooi zijn gang gaan. Verdwijnt vanzelf een keer naar buiten.
De grauwe schildwants is een lichtbeige,
fors gebouwde wants met een grootte van 13,5 tot 16 millimeter, onbehaard en bedekt met zwarte putjes. Dit insect is dagactief, voedt zich met name met plantensappen van
houtachtige planten, zoals Prunus-soorten, meidoorn, lijsterbes,
hazelaars en iepen, braam en klimop. De
wants zuigt ook uit dode insecten.
Het is een slechte
vlieger, traag en luid zoemend en bij de landing komt hij
vaak op de rug terecht. Bij verstoring scheidt de wants een zoetig
ruikend vocht af. Deze is gebroken wit van kleur en is bij consumptie
licht giftig voor de mens.
De volwassen wants overwintert op beschutte plaatsen, zoals in klimop en scheuren in de muur. Tijdens
hun zoektocht komt hij regelmatig in grote aantallen in gebouwen. De
volwassen wants wordt vroeg in het jaar actief, met een grote piek in
maart en april. In het late voorjaar legt het vrouwtje ongeveer 40
eitjes op plantendelen.
Heel lang geleden gingen wij met een bus vanaf het Jaarbeursplein in Utrecht via Duitsland en Oostenrijk naar Rovinj in het toenmalige Joegoslavië. Het was nog in de tijd van het ijzeren gordijn, elk Europees land eigen valuta en eurocheques. Een weekje in Rovinj, was heel leuk, maar genoeg zolang in één hotel op één plek. Met de bus weer naar huis. Weer zo'n 24 uur onderweg. Het is avond en al donker. Wij zijn in Oostenrijk. Geen idee meer waar (zal ergens op de A10 geweest zijn) , maar wij gingen uitstappen om een hapje te eten. We hadden wel zin in wat. Aan een grote tafel zaten wij. Met nog een aantal landgenoten ook uit onze bus. En het was erg druk in dit restaurant. Wij hadden dus wel zin in wat en bestelden lekker elk een schnitzel met patat en salade. Wij hadden tenslotte ook schillingen mee. De anderen aan de tafel dachten dat er geen tijd voor was, of wat dan ook, maar bestelden iets simpels met patat. zij werden nerveus en een deel dacht, toen onze schnitzels het eerst kwamen, dat dat hun maal was... Was dat even jammer, zij maakte al ruimte voor onze grote borden, maar de serveerster kwam toch echt naar ons. (Die landgenoten kijken, die kinderen zo'n maaltijd, klopt dant? Tsja wij oogden en waren nog best jeugdig. Zij kregen later een lullig bord patatjes en een worstje. Goed gevuld nog even een beetje gewandeld in de omgeving en daarna in het donker verder richting Duitsland en Nederland na een zonnige vakantie.
Terug op 28 februari 2019 met de bus van York naar Hull duurde even in de avondspits. Er waren die middag drie ongelukken gebeurd en op de 4-baans autoweg moest de ambulances en verder hulpverlening tussen de file door zigzaggen
Maakt niet uit de boot vertrekt toch pas om half negen. Douane en inchecken ging weer lekker vlot en met nieuwe sleutelkaartjes waren wij zo weer in onze hut met uitzicht op zee. Eigenlijk wilden wij aan het begin de bekerwedstrijd Feyenoord - Ajax kijken, maar die was op het schip niet te ontvangen. Dan maar weer gelijk naar het entertainment. De live-muziek. Deze avond volgden wij het niet vanaf dek 8, maar bij de ballustrade van dek 9. Had je ook goed zicht, maar geen dansen deze keer.
Na het entertainment lekker slapen en 's morgens na nog een ontbijtje en ook nog een verse croissant en espresso gingen wij weer van boord. Het weer was in 12 uur van zomers naar winters mist gegaan. Nog even in de file voor de douane en het tripje zit er weer bijna op. Een bus bracht ons weer naar Rotterdam Centraal.
De kleine rietgans (Anser brachyrhynchus) is een gans die in Oost-Groenland, in IJsland en op Spitsbergen broedt. Het is een trekvogel die overwintert in Noordwest-Europa, ook in Nederland.
De kleine rietgans is een middelgrote gans, circa 65 cm en tot 3 kilo. Hij heeft een korte snavel, helder roze in het midden met een zwarte basis en punt en roze poten. Het lichaam is grijsbruin, de kop en hals zijn wat donkerder bruin. De staart heeft een brede witte eindrand.
Meer over en vanuit Het Zwarte Water staat in onderstaande stukjes
Wij eten geregeld Chinees, vaak afhalen. Ook heb ik inmiddels drie Chinatowns gezien. In New York, in Newcastle en in ons eigen Amsterdam. Leuk, want ik verwacht niet dat wij ooit naar het echte China gaan.
Drie weken geleden nog, toen wij in Amsterdam het Rijksmuseum bezochten. Na dit bezoek en de heerlijke maaltijd op het Rembrandtplein liepen wij met een omweg richting station. Op een gegeven moment kwamen wij langs de Geldersekade. Deze straat ligt in de oudste Chinatown van het Europese vaste land, al sinds 1911. Een aantal jaren terug liepen wij ook al een paar keer rond in dit buurtje. Wij waren toen drie dagen met zijn vieren met onze boot in Amsterdam.
Geinig die Chinese straatnaambordjes... en dan eronder een Italiaans restaurant...
En deze tassen kwamen we er ook nog tegen
Meer over en vanuit Amsterdam staat in onderstaande stukjes
Na de overtocht van 27 op 28 februari 2019 met P&O naar Hull, gingen wij vlot door de douane en de touringcar bracht ons naar York. Wij stapten na een vlotte rit om half 10 lokale tijd al uit in de Leeman Road nabij het treinstation.
De route naar de binnenstad hadden mijn vrouw en ik vlot gevonden en al gauw liepen wij over de stadsmuur richting rivier de Ouse. Rechtdoor richting kathedraal en al vlot zagen wij Bennetts Café and Bistro, een leuk zaakje. Wij besloten daar te gaan ontbijten een leuke sfeer en zaakje waar een aantal mooie Engelse kostgangers zaten te ontbijten. Een dubbelgangster van hun koningin zat bij het raam aan het tafeltje en een paar tafeltjes verder zat een pastoor in klassiek ornaat te ontbijten.
Op het kaartje op de tafel stond onder andere een muffin Benedict als ontbijt, een muffin met daarop, York ham, een gepocheerd ei (lekker flubberig) en daarover hollandaise saus. Eigenlijk wel lekker.
Espresso erbij. Heerlijk. Na de rekening en fooi te hebben gepind, wenste de ober ons nog een gemeende 'tot ziens' in het Nederlands en...
.. wij verder richting kathedraal. Daar was binnen iets gaande. Weet je de binnenkant slaan wij eerst over. Eerst de stad in. Wij liepen Stonegate in. Mooi straatje, mooi pandje mooie etalages. Caramel, chocola natuurlijk. Ook een kerstwinkel. Het is februari, dus paaseieren in de kerstboom.
Wij gingen naar rechts en kwamen op een gegeven moment op Parliament Street, het was de laatste dag van het Jorvik Viking Festival. Mensen toonden in tenten in een stijl, die wij nog van Jelling kenden ambachten zien van de Vikingen uit het jaar 1000. Wel leuk om eens te zien het werken op een draaibank van 1000 jaar oud en andere activiteiten.
Na een slagje over dit festival kuierden wij samen weer verder. Via de Castlegate zagen wij al gauw de oude plompe Clifford's Tower. De oude kasteeltoren op een kunstmatige heuvel.
Wel even de heuvel opgelopen. Maar 6 pond per persoon om hem te beklimmen was ons wat te gortig. In plaats daarvan kozen wij voor het York Castle Museum aan de overkant. Dat kost wel meer, maar je bent er ook veel langer zoet. Vooral het eerste deel met Victoriaanse straatje en acteurs was erg leuk. Mijn vrouw maakt nog een praatje met een van de acteurs, de 'verkoopster' in het kruidenierswinkeltje'. Ze hadden het onder andere over het op de lat schrijven van vroeger bij inkopen op het moment, dat het loon op was. Het deel over oorlog en jaren 60 waren wij sneller mee klaar, maar misschien was dat ook een stukje verzadiging
Na dit museum weer de stad in. Wij gingen wat lekkers kopen, drinken voor onderweg en broodjes voor terug op de boot. Wij bezochten de Mark & Spencers en later nog even een kleine Tesco's supermarkt voor pakjes sinaasappelsap. Via the Shambles en de Monk Gate kwamen wij even buiten de stadsmuur terecht wij liepen de Lord Mayors Walk en tegenover de universiteit dronken wij eerst ons een pakje drinken. Bij het begin van de Shambles hadden wij al colaatje op. Tijd om een leuke plek te zoeken om te gaan lunchen.
Het centrum weer hartstikke druk voor de kathedraal (de binnenkant slaan wij dus lekker over) en in Coney Street bleek Joe's Kitchen een fijne plek om te lunchen. Lekker fish & chips. Smaakte weer geweldig, net als een paar jaar terug in Londen, daar kan het Nederlandse lekkerbekje niet aan tippen. Goede service, ontspannen sfeer. Ponden hadden we niet bij ons, maar pinnen is hier geen probleem. Met een vriendelijke afscheid van de gastheer 'doei doei' verlieten we de zaak. Nog een goed uur dan komt de bus ons alweer halen.
Weet je wij gaan lekker in het park zitten de Museum Gardens. In dit mooie park rond de ruïne van de St. Mary's Abbey zaten wij nog heerlijk een uurtje van het groen, voorbijgangers, vogeltjes en eekhoorntjes te genieten, voor wij weer zouden vertrekken uit deze mooie stad.
Tegen vieren staken wij de rivier weer over en liepen over de stadsmuur weer terug naar de Leeman Road. Wat een leuke dag.
Meer over en vanuit York staat in onderstaande stukjes
Het was 27 februari 2019 een van de mooiste en warmste februari-dagen ooit in Nederland en Engeland en wij hebben een weekje vrij en maken weer eens een minicruise. Deze keer is de bestemming York. Van huis namen wij de trein naar Rotterdam Centraal. Daar aten wij nog een lekkere pizza, vervolgens de bus naar de P&P-terminal op de Europoort, om een driedaagse minicruise te starten.
Wij hadden een ruime hut op dek 10 van de Pride of Hull met uitzicht op zee, maar daar slaap je dan voornamelijk. De meeste tijd breng je door op dek 8 en 9 waar het vertier te vinden is. Bovendien verken je vooral na vertrek en voor aankomst vanaf een van de toegankelijke achterdekken even de omgeving.
's Avonds genoten wij vooral van de live-muziek van het bandje Spitfire. Zij speelden pop- en rock-klassiekers en tussen de pintjes door dansten wij heerlijk samen op hun muziek.
Na hun laatste set namen wij nog een pint en toen gingen wij slapen. 's Morgens na de 'wake up call' om 6 uur waren wij zelfs wat brak. Dat was ons lang niet gebeurd. Maar dat mocht de pret niet drukken. Een ontbijtje in de hut genomen en een (slappe) Starbucks koffie in een veel te grote beker in de cafetaria. Om half 10 zouden wij in York zijn en daar ontbijten wij nog wel even 'echt'!
Na het afmeren nog even door de douane, zo vlak voor de op handen zijnde Brexit, maar dat ging toch nog wel lekker vlot. De bus in, Capitol Radio aan en de chauffeur brengt ons naar York.
