In Tua Nua

 16 november 1986

De Ierse band In Tua Nua heeft in Nederland net een hitje gehad met Seven Into The Sea en zij treden vanavond op in het Bolwerk in Sneek. Het nummer Seven Into The Sea bezat ik op dat moment al op zo'n grote 12" vinyl single. Met een maat waarmee ik in de 80-ger jaren wel meer concerten heb bezocht ga ik er naar toe. Vanuit Leeuwarden nemen wij de trein naar Sneek en vanaf het station is het 5 tot 10 minuten lopen naar het Bolwerk aan de rand van het centrum.

In Tua Nua (Gaelic voor: De Nieuwe Stam) is een rockband die opkwam in de slipstream van bands als U2 en The Waterboys. Hun muziek had meer een folk karakter door het gebruik van een elektrisch versterkte viool en doedelzak.

Ja het concert was best oké en net op tijd afgelopen om die zondagavond de laatste trein naar Leeuwarden nog te kunnen halen.

In Tua Nua is te vinden en te beluisteren op Spotify afspeellijst Radio Omhuizen.

Giraffe

Onze tent in de auto gegooid, even naar Duitsland.

15 augustus 2014

Wij kampeerden een paar dagen en echt niet meer op de voor ons veel te gelikte camping van de Duitse stad Münster. De binnenstad hadden wij gisteren al bekeken en wij besloten vandaag lekker naar de Allwetterzoo in deze stad te gaan.

In deze dierentuin is een mooie steppe aangelegd met onder andere Somalische of netgiraffen. Deze giraffen bewonen hier de Afrika Savanne samen met zebra's en verschillende soorten antilopen.

De giraffen (Giraffa) zijn een geslacht van evenhoevige zoogdieren uit de familie Giraffidae waarvan de vertegenwoordigers voorkomen in Afrika. Ze zijn bekend om hun lange nek en het vlekkenpatroon op hun vacht. Samen met hun nauwste verwant, de veel kleinere okapi, die een kastanjebruin lichaam, gestreepte poten en een gevlekte kop heeft, vormen de giraffen de familie Giraffidae. Een volwassen giraffe heeft een kop-romplengte van 3,5 tot 4,8 meter en een staartlengte van 76 tot 110 centimeter. Mannetjes worden over het algemeen groter dan vrouwtjes. Vrouwtjes zijn over het algemeen 3,5 tot 4,7 meter hoog en 400 tot 500+ kilogram zwaar. Mannetjes zijn 3,9 tot 5,2 meter hoog en 500 tot 800 kilogram zwaar. Bij uitzondering kan een mannetje tot 5,5 meter hoog worden. De giraffe leeft in losse kuddes van zes tot twaalf dieren. Volwassen mannetjes dulden meestal geen andere volwassen mannetjes in hun vaste territorium. Vrouwtjes leven niet in een vast woongebied, en de woongebieden tussen kuddes overlappen meestal. In de droge tijd, als voedsel en water schaars zijn, leven de dieren in grotere groepen.

Paard

 6 Mei 2018 fietste ik een rondje Apeldoorns kanaal en bij Wapenveld stond onder aan een rivierduin, dit groepje paarden. Paarden, mooie dieren. Ik mag ze graag zien in de wei. Een grote kudde wilde paarden zoals de Przewalskipaarden in Natuurpark Lelystad, of de paarden in de Oostvaardersplassen zijn ook mooi om te zien.

Paardrijden heb ik een paar keer gedaan, een keer met collega's vanuit een manege in Noordwijkerhout. Dit was leuk, maar in vergelijking met het paardrijden, dat ik op vakantie bij mijn familie in Amerika heb gedaan, maar een stijve bedoeling. In Amerika zijn ze veel minder van de etiquette en maniertjes bij het paardrijden en dan is het veel leuker om er met een paard op uit te gaan.

Tsja, paarden. Overigens ik ben ook gek op paardenrookvlees.

Het paard (Equus ferus caballus) is een gedomesticeerd hoefdier uit de orde der onevenhoevigen, en de familie der paardachtigen (Equidae). Het gedomesticeerde paard wordt voornamelijk gehouden als rij- en trekdier.

Vermoedelijk stammen alle paardachtigen af van het dageraadspaard (Hyracotherium), een niet meer dan 50 cm hoog zoogdier dat zo'n 50 miljoen jaar geleden leefde. Via verschillende stadia, waarbij onder andere het aantal tenen afnam, het gebit zich wijzigde en het dier groter werd, ontwikkelde zich uiteindelijk Equus ferus. De evolutie van het paard vervolgde zich in Noord-Amerika, van waaruit verschillende soorten paardachtigen in de afgelopen miljoenen jaren naar Eurazië migreerden. 

Zo'n 5 miljoen jaar geleden ontstond Equus, die voorkwam op de vlaktes van Noord-Amerika en Eurazië. Het paard is in Amerika kort na het einde van de laatste ijstijd uitgestorven De oorzaak hiervan is onbekend, maar viel samen met de intrede van de eerste mensen in Amerika. Tamme en verwilderde paarden die thans in Amerika leven, stammen voor een groot deel af van Andalusiërs (en Iberische pony's) die vanaf circa 1500 door de Spanjaarden en de Portugezen werden ingevoerd, later aangevuld met fokmateriaal van werk- en sportpaarden uit Angelsaksische gebieden. Door het fokken van paarden is hun diversificatie in een stroomversnelling geraakt. Voor verschillende doeleinden zijn verschillende rassen gefokt, zoals trekpaarden, tuigpaarden, veelzijdigheidspaarden en sportpaarden. De merries waren rond 1900 meestal opgenomen in regionale stamboeken, maar door het aanvoeren van hengsten van elders kon toch binnen enkele jaren een heel andere lijn gebracht worden in de fokrichting. Zo ontwikkelden vele warmbloedrassen zich in de loop van de twintigste eeuw van zware tuig- en landbouwpaarden tot moderne sport- en veelzijdigheidspaarden.

Zebra

Onze tent in de auto gegooid, even naar Duitsland.

15 augustus 2014

Wij kampeerden een paar dagen op de voor ons veel te gelikte camping van de Duitse stad Münster. De binnenstad hadden wij gisteren al bekeken en wij besloten vandaag lekker naar de Allwetterzoo in deze stad te gaan.

Zoals in veel dierentuinen liepen hier ook zebra's op een mooie weide (steppe): steppezebra's. Deze zebra's bewonnen hier de Afrika Savanne samen met netgiraffen en verschillende soorten antilopen.

Een zebra is een paardachtige (familie: Equidae) afkomstig uit het midden en zuiden van Afrika. De dieren staan vooral bekend om hun zwart-witte strepenpatroon. Algemeen gezien zijn het erg sociale dieren. Zebra's leven met verschillende harems bijeen in een grotere kudde. De mens is er nooit echt in geslaagd ze te domesticeren, in tegenstelling tot paarden en ezels, hun naaste verwanten. Hun paniekinstinct bij onraad bleek moeilijk af te leren. De zebra is een herbivoor. Er bestaan drie soorten zebra's: de steppezebra, de grévyzebra en de bergzebra.

Koningsbuurt, gek van een havenmeester

Onze vaarvakanties in Nederland

Wij zijn met zijn vieren op vakantie met onze boot, onze kinderen zijn 10 en 11, in Dongjum  

 7 augustus 2005

Bij het café in Dongjum hebben wij vanmorgen een verjaardagskaartje voor mijn zwager op de brievenbus gedaan, het café van de tv-serie Baas Boppe Baas. Rond kwart over 11 vertrokken wij richting Franeker. Te laat voor de lunch. De bruggewipper heeft pauze. Maar dat kwam wel goed uit. Wij konden even stroom pakken in Franeker en alles weer even opladen.  Rond half 3 gingen wij weer verder. Wij deden nog even de passantenhaven aan om de wc te legen en water in de jerrycan te doen. Daarna onderweg naar Harlingen. ’s Avonds zijn wij gezellig bij mijn neef, zijn vriendin en dochter langs geweest, die vlak bij de haven waar wij liggen woonden. Mijn neef heeft daarna ook onze boot nog even bekeken.

8 augustus 2005 

Vanmorgen om half 9 werd in Harlingen de rust wreed verstoord. De lomperik van een havenmeester riep ons wakker, of wij al liggeld hadden betaald. Nou dat hadden we al, de avond ervoor aan zijn knecht. De faciliteiten bij deze haven in het Van Harinxmakanaal waren ook nog eens nul. Je kon er nog geen asvatzak legen!

Na het ontbijt gingen wij even gezellig op visite bij mijn favoriete tante met zijn vieren, die ook al visite had van twee kennissen en een kleindochter om op te passen. Daarna gingen wij lekker nog even naar het strand, Waddenzee en Aldi. Wij (papa, mama) op skeelers, beide kinderen (dochter, zoon) op vouwfietsjes....

Straks naar Welsrijp

Stoffige ijsbeer

Onze tent in de auto gegooid, even naar Duitsland.

 15 augustus 2014

Wij kampeerden een paar dagen op de voor ons veel te gelikte camping van de Duitse stad Münster. De binnenstad hadden wij gisteren al bekeken en wij besloten vandaag lekker naar de Allwetterzoo in deze stad te gaan.

Best een mooie grote dierentuin. Wij zien er onder andere de ijsberen. IJs verwacht je natuurlijk niet in hun nep-biotoop in de dierentuin, maar dan toch wel kale rotsen en water. Op deze foto zie je een 'stoffige grijzige' in plaats van een mooie gelig witte ijsbeer tussen rotsen, puin, een betonnen wand en best veel groen. Niet het ideale plaatje voor onze ogen, hoewel het voor de ijsbeer waarschijnlijk niet slechter of beter is, dan het decor waar je op hoopt.

De ijsbeer of poolbeer (Ursus maritimus) is de grootste der beren (Ursidae). Deze beer komt alleen in en rond het noordpoolgebied voor en is het meest vleesetend van alle beren en leeft vooral van zeehonden.
De ijsbeer is waarschijnlijk tijdens het Pleistoceen, zo'n 2 miljoen tot 400.000 jaar geleden ontstaan. De ijsbeer is zeer groot en krachtig. Mannetjes worden 2,3 tot 2,6 meter lang en wegen 300 tot 800 kilogram. Vrouwtjes zijn kleiner en worden 1,8 tot 2 meter lang en 150 tot 300 kilogram zwaar. De ijsbeer heeft een lange nek en een grote neus. Onder de vacht is de huid zwart, wat te zien is op de naakte delen zoals de neus en de lippen. De haren van de vacht zijn niet wit, maar doorzichtig en hol. De kleur van de vacht is, afhankelijk van de tijd van het jaar, lichtval en de hoeveelheid vuil in de vacht, gelig wit tot vuil grijs. Hij is waterafstotend en houdt de warmte van de zon vast. Daarnaast heeft de ijsbeer een dikke onderhuidse vetlaag, waarmee hij warmte vasthoudt. De ijsbeer heeft vliezen tussen zijn tenen, waardoor hij beter kan zwemmen. Zijn achterpoten gebruikt hij als een soort roer om mee te sturen. IJsberen hebben een kleine staart, tot tien centimeter lang. 
De tanden van een ijsbeer groeien elk jaar een beetje. Via de tanden kan men bepalen hoe oud een ijsbeer is. IJsberen worden zelden ouder dan 25 jaar. In gevangenschap kunnen ze wel 40 worden.
De paringstijd is van maart tot juni. De ijsbeer kent een verlengde draagtijd, en het embryo komt waarschijnlijk pas in oktober of november in ontwikkeling. De dracht duurt 7 tot 8 maanden. Er zijn meestal 2 jongen, die in december of januari in een sneeuwhol worden geboren. Bij de geboorte zijn de jongen ongeveer 600 gram zwaar en 25 centimeter lang. De oogjes zitten dicht en de diertjes zijn bedekt met dun haar. 
Een drachtig vrouwtje brengt de winter door in een sneeuwhol dat zij zelf heeft gegraven. Het hol wordt gegraven in een sneeuwheuvel, op plaatsen waar de sneeuw hard en stevig is. Na een tunnel bevindt zich de kraamkamer. Soms bevinden zich meerdere kamers in een hol, maar meestal slechts eentje, waarin het ijsbeervrouwtje overwintert. Het hol bevindt zich over het algemeen op het vasteland, aan de kust, maar soms wordt het gegraven op het pakijs.
De jongen verlaten het hol voor het eerst zo'n 3 maanden oud in maart of april. Ze wegen dan ongeveer 10 kilogram. Alleen het vrouwtje zorgt voor het jong. Mannetjesberen worden gemeden, want die kunnen de welpen doden. De moedermelk is rijk aan vetten en calorieën. 
De jongen worden 1-3 jaar gezoogd en worden daarna onafhankelijk. Na 3 tot 6 jaar zijn ze geslachtsrijp. Vrouwtjes zijn volgroeid als ze 5 à 6 jaar oud zijn, mannetjes pas na 8 tot 10 jaar. 
De ijsbeer leeft meestal alleen en is overdag en 's nachts actief, ook in de lange, donkere winter. Drachtige vrouwtjes houden dan wel een winterslaap. De ijsbeer is een zeer goede zwemmer en kan vele kilometers uit de kust aangetroffen worden (Ursus maritimus betekent zeebeer). Ze kunnen slechts korte tijd onder water blijven. Hij jaagt ook op land en is ook daar bijzonder snel. Ze trekken mee met de grens van het pakijs, die zomers noordelijker ligt dan 's winters. Soms komen ze in groepen voor en zijn dan vrij tolerant tegenover elkaar. Groepsvorming komt vooral voor op plaatsen waar bijzonder veel voedsel voorhanden is, als vuilnisbelten en karkassen van gestrande walvissen. Mannetjes zijn agressief tegenover elkaar in de paartijd. Ook doden mannetjes weleens berenwelpjes en andere beren. Bij slecht weer graven veel ijsberen een tijdelijk hol (voornamelijk moeders met jongen), maar ze drukken zich ook vaak tegen de grond, waarbij vallende sneeuw de beer bedekt.
De ijsbeer leeft van zeehonden. Vooral de ringelrob is geliefd, maar ook andere soorten. Ook aas, walrussen, kleinere walvissen als beloega's en narwallen, vis, sneeuwhaas, lemmingen, zeevogels, eieren, rendier en muskusos worden wel gegrepen. Zomers trekken enkele ijsberen naar land, waar ze ook plantaardig voedsel als bessen en grassen eten, evenals menselijk afval.
Hij maakt gebruikt van zijn grote klauwen en goed ontwikkelde reukzin om zijn prooi te vinden en te doden. De witte vacht dient daarbij als camouflage. Op zeehonden jaagt hij door te wachten bij ademgaten, maar ook worden ze gedood in holen, in het water en op het ijs, waarop de zeehonden rusten.

The Nomads in het Theater aan het Water

 In de tweede helft van de 80-ger jaren werden er in het Theater aan het Water regelmatig popconcerten gehouden. Zo bezocht ik op 4 november 1987 met mijn zus een dubbelconcert van The Plastic Dolls een Nederlands rock trio en van de Tröckener Kecks.

Twee jaar daarvoor was ik ook al eens naar een dubbelconcert in deze zaal geweest. Op 14 november 1985 vond hier een concert plaats van de Leeuwarder punkband Kobus gaat naar Appelscha en de Zweedse garage rockband The Nomads. Van Kobus weet ik mij nog het schieten met het popcorn kanon te herinneren. Twee leden van deze band gingen later als Pigmeat verder, die ik in de jaren erna regelmatig live heb gezien en drie gingen later verder als Trio Hell, die ik live heb gezien in het Paard in een dubbelconcert met de Boegies en weer later ook nog eens in het Keldertje in Amersfoort.

Van the Nomads hoorde ik in 1984 voor het eerst, gewoon op de radio 3 FM, of was het toen nog Hilversum 3, op een programma over Cowpunk?  Where The Wolf Bane Blooms werd gedraaid. Ik heb dat nummer en nog wat songs van hun een tijd op cassettebandjes gehad. Later rond 2001 heb ik nog eens een vinylsingle van deze band gekocht in Rockheaven in Ermelo.

Het was een leuk concert van beide bands. Terwijl Kobus... speelde stonden de leden van The Nomads gewoon in het publiek naar dit optreden te kijken.

Bijzonder van de lokatie vond ik (heel anders dan bij het doorsnee poppodium), dat glazen werden opgehaald door personeel, dat er als echte obers bijliep. Tsja, dit was dan ook de kleine zaal van de Harmonie, de Schouwburg van Leeuwarden.

The Nomads, Pigmeat Trio Hell en Tröckerner Kecks zijn ook te beluisteren op Spotify afspeellijst Radio Omhuizen.

Pecos National Historical Park

 15 juli 1992

Reis naar Amerika

Mijn neef wilde mijn lief en mij Pecos National Historic Park laten zien. In zijn oude Ford Transit reden wij over deels dirt roads er naar toe vanaf Santa Fé, hij achter het stuur, ik er naast op de koelbox, daar weer naast mijn lief op de bijrijdersstoel, of andersom. Onderweg er naar toe passeerden wij ook Apache Canyon. Apache Canyon, die naam kende ik van een Lucky Luke die ik heb, maar of daar dezelfde Apache Canyon wordt bedoeld? Pecos ken ik ook, komt ook voor in een Lucky Luke die ik heb, De Rechter, maar deze was rechter in Langtry in Texas. Ze liggen wel aan dezelfde rivier.

wel op het pad blijven

Pecos National Historic Park is een mooi complex in de halfwoestijn vlak bij het stadje Pecos.  Hier staan de ruïnes van een sinds de 11e eeuw door een pueblo stam opgebouwde Pecos Pueblo of Cicuye Pueblo, deels herbouwd.  In het complex staat ook nog de ruïne van een 17e eeuwse Spaanse missiepost. Borden langs de paden adviseerden ons wel om op de paden te blijven en op te passen voor ratelslangen. Helaas, wij hebben er geen gezien. We hebben hier wel een paar uur heerlijk rondgelopen en gekeken.

Na dit bezoek in wat lekkers. Wij besloten in de pizzeria in het dorp te gaan eten. Voor wij de pizzeria ontmoetten wij nog een paar Amerikanen. Zij vonden het heel bijzonder, dat wij uit Nederland kwamen, 'which part? Denmark?' Pizza eten. Met zijn drieën deelden wij een grote wagenwiel-pizza. 

Weer terug naar Santa Fé. 's Avonds gingen wij daar de bergen op. De Sangre de Cristo Mountains. De zuidelijkste bergketen van de Rocky Mountains. Daar was het koel en prachtig. 

Vanaf hier zag je vele tientallen kilometers ver

Prachtig wat een uitzicht

Heino, damhert

Op 5 december 2020, mijn lief was net naar haar werk, moesten mijn zoon en ik nog wat boodschappen (kratje bier) hebben. Hond mee, wij gingen even naar de Boni in Heino, dan konden wij daarna nog even met de hond wandelen.

Ik was al meerdere keren hier om boodschappen geweest, maar nu doordat ik omdat de hond mee was buiten bleef zag ik pas dat schuin tegenover de Boni supermarkt een hertenkampje ligt. In hertenkampen worden meestal damherten gehouden.

Voor onze pup van 6 maanden een Mechelse herder, was het verrassend zo'n 'groot' onbekend dier. Maar ja ook onze vorige hond, een kruising Mechelaar bordercollie, kon haarzelf in een soortgelijke situatie ook als volwassen hond nog steeds druk maken.

Heino 2020

Ommen 2015

Het damhert (Dama dama) is een evenhoevig zoogdier uit de familie van de hertachtigen (Cervidae).  Tussen de ijstijden leefden de damherten onder andere tot in West-Europa, maar de laatste ijstijd heeft de dieren naar Klein-Azië verdreven. De Romeinen brachten de soort weer met zich mee en verspreidden het dier door het gehele Romeinse Rijk. Tegenwoordig komt het op alle continenten behalve Antarctica voor. Het damhert is de soort die het vaakst gehouden wordt in hertenkampen.

Het damhert is groter dan een ree en kleiner dan een edelhert. De kop-romplengte is 130 tot 170 centimeter en de schofthoogte 85 tot 110 cm. Het damhert kan 45 tot 100 kilogram zwaar worden. De staart is vrij lang: 16 tot 19 centimeter. Het mannetje (hertenbok of schoffelaar, naar de vorm van het gewei van volwassen dieren) wordt over het algemeen zwaarder dan het vrouwtje (hinde genaamd).

In Nederland komt het damhert voor op de Veluwe, in de duinen zoals op Walcheren en op kinderboerderijen en hertenkampen. Er ontsnappen weleens een of meer damherten, zodat verspreid over Nederland verscheidene groepjes zoals bij Oranjewoud in Friesland voorkomen.

Meer over en vanuit Heino staat in onderstaande stukjes

Heino, Marktzicht

Heino, damhert

Calais, hovercraft

 11 september 1978

Met de vierde klas van de MAVO gaan wij een paar dagen op schoolreisje naar Londen. Op de heenweg reden wij met de bus naar het Franse Calais. Daar zouden wij de hovercraft naar Dover nemen. Op 14-jarige leeftijd was dat voor mij mijn eerste buitenlandse trip. Toen wij in Calais aankwamen bij de hover terminal, was het daar nog een poosje wachten, maar eenmaal ingestapt waren wij in een half uurtje in Dover. Er stond een stevige wind en de tocht met de Seaspeed SRN4 The Princess Anne was net een lange rit met een rupsbaan. Stewardessen slingerden heen en weer door de gangpaden en een deel van mijn jaargenoten werd zeeziek en gaf over in de kotszakjes.

Ik niet, overigens in de rit met de bus verder naar Londen werd ik alsnog zo wagenziek, dat ik moest overgeven :( Verder hebben was het een heel leuk reisje naar London, Windsor en Canterbury.

Een Hovercraft van Hoverlloyd

Seaspeed SRN4 The Princess Anne

In 1978 voeren nog twee maatschappijen met hovercrafts over het Nauw van Calais, Hoverlloyd en Seaspeed. In 1981 fuseerden deze maatschappijen tot Hoverspeed.

De Hoverspeed Calais - Dover fast ferry service is in 2005 gestopt met ferry overtochten tussen Calais en Dover. 

De hovercraft, of luchtkussenvoertuig (Engels: ACV: air-cushion-vehicle), is een voertuig dat zich zowel over land als over water kan voortbewegen. Onder de hovercraft bevindt zich een soort rok, waar lucht in geblazen wordt. Hierdoor ontstaat een soort luchtkussen onder de hovercraft, waardoor hij geen direct contact met de ondergrond maakt. Hier komt ook de naam hovercraft vandaan (hover=zweven, craft=voertuig'). De hovercraft beweegt zich voort door middel van propellors. De hovercraft is vervolmaakt door Christopher Cockerell in 1959. 

Nordhorn, dagje Duitsland

Op 13 april 2015 gingen wij een dagje toeren naar Duitsland. Onze vakantie naar Oostenrijk, die wij eerder die maand hadden gepland kon, omdat ik ziek was niet doorgaan, dus dit was dan toen ik weer aan de beterende hand was een leuk alternatiefje.

Sinds wij een auto hebben, hebben toeren wij regelmatig eens een stukje de grens over en in Nordhorn waren wij nog niet geweest. Vanuit Zwolle ben je er zo, maar wij vonden dit stadje, dat zich afficheert als waterstad toch minder boeiend dan bijvoorbeeld Meppen. En waterstad is natuurlijk relatief, in Nederland zijn vele tientallen steden, die meer met water verbonden en doorweven zijn dan Nordhorn.

Toch...wij hebben er ons wel even vermaakt hoor. Er is niet echt een historisch centrum. De Vecht stroomt er door heen met een kunstmatig watervalletje bij de watermolen Kornmühle bij het centrum. Echt geshopt hebben wij er niet. Wel lekker geluncht met een pizza op een plank bij Eiscafé Dolce Vita. 

Toen wij het in Nordhorn gezien hadden reden wij langs de grens terug richting het dorpje Uelsen, daar nog even geshopt onder andere in de Kik en een doe het zelf zaak en nog lekker koffie / thee gedronken met gebak bij Café Hooge Stroate. Wij moesten nog wel even om de hoek pinnen bij een bank, want in dit zaakje nur bar Zahlungen (alleen contant). Daarna met toch nog wat inkopen na een leuk dagje weer naar huis.

Schoorl, klimduin

Zondag 30 oktober 2016, fijn een paar dagen eropuit in de Kop van Noord-Holland. Huisje bij Groote Keeten tussen Callantsoog en Julianadorp gehuurd en lekker de plekken in de omgeving verkennen en uitwaaien aan de Noordzee en in de duinen.

Deze zondag waren wij lekker actief, onze hond was mee en na de strandwandeling in de duinen tussen Groote Keeten en Callantsoog reden wij eerst naar Schoorl. Allebei waren wij vroeger in de zeventiger jaren op schoolreisjes van de lagere school wel in Schoorl op het Klimduin geweest. Ik twee keer. In die tijd als jonkje van een jaar of 10 was dat toch de hoogste berg die ik beklommen had. De sokken lieten wij aan de voet van het duin in de schoenen achter en blootvoets liepen wij door het mulle zand naar boven, dat ging best zwaar. Daarna op volle snelheid weer naar beneden. Soms ging er wel eens iemand op zijn bek. Ik gelukkig niet.

Nu als volwassenen, viel het klimmetje omhoog best mee. Gewoon schoenen aan en toch vlot boven. Maar leuk is het nog steeds. Na het klimmen, dalen en kuieren hier maar een lekker een koffie op het terras aan de voet van het Klimduin. 

Vervolgens weer terug naar de auto, richting zee, want dit duin ligt niet aan zee. Dadelijk lunchen in Callantsoog.