Toen wij 18 jaar geleden hier kwamen wonen stond er in de achtertuin een mooie walnotenboom. Die boom hebben wij in de eerste jaren geregeld gesnoeid, hij kwam dicht tegen ons huis met de kroon, de buurman had ook last van overhangende takken, uiteindelijk hebben wij hem maar helemaal gerooid. De kale plek, die die boom achterliet, is al lang weer opgevuld door andere beplanting, de blikvanger is nu zomers de grote vezelbanaan en hoge stokrozen.
Toch was het een mooie boom. In het parkje hier omhuizen staan ook twee walnotenbomen, de grootste van de twee heeft een mooie kruin en draagt veel vruchten, waar die in de herfst door buurtbewoners bijna allemaal worden meegenomen.
De walnotenboom (Juglans regia) wordt ook wel okkernoot genoemd. Het zijn flinke bomen die men van oudsher vaak terugziet in boerderijtuinen. Tegenwoordig zijn er ook kleiner blijvende soorten met dezelfde vruchten. De noot is een raapvrucht, die dus niet geplukt hoeft te worden want deze valt als die rijp is zelf van de boom. Met een bladhark pak je snel alle noten bij elkaar. De vruchten smaken voortreffelijk in salades, uit de hand en zijn bruikbaar als garnering van veel gerechten.
Het oorspronkelijke verspreidingsgebied van de boom is Centraal-Azië van Xinjiang (China) tot Oost-Turkije. De verdere verspreiding westwaarts gebeurde in twee stappen. De eerste vond plaats in de vierde eeuw voor Christus tijdens en na de Macedonische veroveringstochten onder Alexander de Grote. De tweede stap gebeurde onder de Romeinen, die de boom verder verspreidden in het Middellandse Zeegebied en West-Europa.
