West-Terschelling, Brandaris

 Ik ben terwijl ik dit schrijf twee keer op Terschelling geweest. De Brandaris heb ik dus gezien in 1989 en 1993. Ik ben er zelf meermaals langs gelopen. Maar dat was in de tijd, dat wij nog niet de hele dag foto's liepen te maken met onze mobiel.

Mooi op Terschelling, maar ook op Schiermonnikoog en Ameland heb je dat, dat je 's avonds buiten constant de grote lichtbundel van de vuurtoren overal op de eilanden over je heen ziet zwaaien.

De Brandaris is we de hoogste en oudste nog werkende vuurtoren in Nederland, en mag daarom niet op mijn lijstje ontbreken, dan maar een gejatte foto van een spel kaarten ;)

De Brandaris  op Terschelling, is oudste nog werkende vuurtoren van Nederland, vernoemd naar Sint Brandarius of Sint Brandaan. Op West-Terschelling stond in de middeleeuwen een Sint-Brandariuskerk, waarvan de toren als baken voor de scheepvaart diende. Deze kerk bestaat niet meer. De huidige Brandaris heeft de rol van baken van de voormalige Brandarius-kerktoren overgenomen en heeft de naam van de zeevarende heilige Brandaan behouden.

De middeleeuwse Brandariuskerk werd in 1323 gebouwd. De toren werd zo gebouwd dat deze kon dienen als baken voor de schepen die via de Zuiderzee op weg waren naar Amsterdam. Een goede markering van de nauwe doorvaart tussen Vlieland en Terschelling was nodig omdat de Waddeneilanden vanuit de Noordzee gezien veel op elkaar lijken. De Hanzestad Kampen betaalde mee aan deze eerste vuurtoren.

Terschelling verplaatste zich geleidelijk, waardoor de eerste Brandaris omstreeks 1570 in zee stortte. Pas in 1592 begon men aan de constructie van een 2e toren begon, deze stortte in voordat hij klaar was. Er waren slechte bouwmaterialen gebruikt.

De huidige toren was in 1594 klaar. In 1837 werd ie verbouwd om als eerste Nederlandse vuurtoren een draaiende fresnellens te kunnen dragen. De trapkoker en het lichthuis zijn toen aangebracht. Elektrificatie volgde in 1907. Hiervoor werd een jaar eerder aan de noordzijde van de toren een machinehuis gebouwd. Dit gebouw werd in 1982 afgebroken. De lamp met elektrische aandrijving werd in 1920 geïnstalleerd. In 1977 kreeg de vuurtoren een lift en een radarantenne. Het licht is nu volkomen automatisch. 

Spreeuw

 De spreeuw, soms zie je ze dagen niet, dan zie je ze eens weer wel, wormen zoekend in het veld en dan ineens zijn er duizenden. Ze verzamelen zich vlak voor het begint te schemeren en vliegen in grote wolken, spreeuwenwolken.

De afgelopen week ook, verzamelden vele duizenden spreeuwen zich 's avonds op de bovenleiding van het Kamperlijntje in Zwolle en in grote zwermen vlogen ze door het zwerk.

In het najaar zijn er in Nederland veel spreeuwen. Want na het broedseizoen leven deze vogels in grote groepen. De spreeuw heeft een verenkleed dat verandert in het broedseizoen. In de wintermaanden hebben spreeuwen een zwart verenkleed. De veren hebben dan een paars/groene gloed met witte spikkels. We zien de spreeuwen dus meestal met dit verenkleed. In broedkleed wordt de spreeuw ook een beetje blauwachtig. De snavel van de spreeuw is spits en ziet er ook anders uit afhankelijk van het seizoen. In het broedseizoen is de snavel van de spreeuw geel en daarbuiten donkergrijs of zwart. Een volwassen spreeuw is ongeveer 20,5 centimeter groot. Jonge spreeuwen zien er wat anders uit. Deze hebben tot september vaak een bruin en onopvallend uiterlijk. Het is vaak te merken wanneer er spreeuwen in de buurt zijn, omdat ze vrij luidruchtig zijn. Ze maken een heel gevarieerd geluid en houden hun zang lang aan. Spreeuwen doen ook veel imitaties van andere vogels en kunnen goed fluiten.

Venlo, straatpoëzie

 Ik was net voor mijn werk in Roermond geweest, moest vervolgens voor ik weer richting Zwolle reisde nog even in Venlo zijn.

Daar stond op de overkapping nog een mooie spreuk van Jules Deelder: de omgeving van de mens is de medemens

Deze straatpoëzie is op nog een plek in Nederland te lezen. Ook op een gevel van de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam is deze spreuk in blauwe letters aangebracht.

Dit korte gedicht is in 2020 in Venlo geplaatst om aandacht te schenken aan Een tegen Eenzaamheid.

De derde plek waar dit gedicht is aangebracht is op de Industrieweg in Nunspeet, daar hangt het al sinds 2009.

Roermond, Munsterkerk

 

Afgelopen maandag was ik voor mijn werk even naar Roermond:

Daar nog even geluncht en voor ik verder reisde richting Venlo, had ik nog een 20 minuten over voor ik de trein moest hebben. Ik kon nog net even een rondje door het centrum lopen, waar ik ook over het Munsterplein liep waar de mooie Munsterkerk staat, ook bekend als de helft van de ruiten aas van het kaartspel.

De Munsterkerk is een in de dertiende eeuw in laat Romaanse stijl gebouwde abdijkerk. Zie je oude tekeningen van deze mooie kerk, dan zien die er heel anders uit dan de huidige kerk. De beroemde architect Pierre Cuypers heeft in de 19e eeuw de restauratie van deze kerk ter hand genomen en torens toegevoegd, die er oorspronkelijk niet waren. 

Affijn een rondje er omheen en weer teruggelopen naar het station. Ik moest een trein halen.