woensdag 30 mei 2018

Wilsum, fietstochtje

Afgelopen zondag was broeierig warm weer voorspeld en wij hadden beiden vrij. Oorspronkelijk hadden wij het plan om rond lunchtijd te gaan fietsen en halverwege in Kampen te gaan lunchen, maar dit wijzigden mijn vrouw en ik maar gauw gezien de weersverwachting.
Wij gaan al lekker vroeg fietsen en onderweg ergens koffie drinken. Wij vertrokken via Westenholte en 's-Heerenbroek richting Wilsum. Daar reden wij doorheen, linksaf de dijk op en ondertussen kwam de kerk uit. Wij maakten even wat foto's o.a. van het ooievaarsnest in de uiterwaard, daarna laveerden wij met onze fietsen gezellig om het volk heen, dat van de bijna 1000 jaar oude St. Lambertuskerk naar huis wandelde en al genieten van het weer en het uitzicht op alle vogels in weiland en Koppelerwaard streken wij neer bij het altijd gezellige Theehuis bij het Zalkerveer voor heerlijke koffie met wortel-notentaart en om te kijken naar wat er allemaal van en op het pontje stapte. Na de koffie weer verder voor het laatste halfuur van onze toch langs een drukke Vreugderijkerwaard, waar aan het begin 15 meter boven ons een hele tijd een torenvalk in gebed was. Voor de grootste hitte en de middag waren wij weer thuis van dit leuke rondje fietsen.

dinsdag 29 mei 2018

Paulus sport

Paulus de tkb had 's middags met dit warme weer al eens even lekker gezwommen in onze waterrijke tuin. Onze hond vond, dat ie ook nog wel eens wat krachtsport mocht doen en heeft toen een halter voor hem klaargelegd.
Voorzover ik het heb gezien heeft Paulus onze tuinkabouter er nog niks meegedaan... Maar 1 beste windvlaag en ik zie hem weer snorkelen tussen de pompeblêden😉

woensdag 23 mei 2018

Boterbloem


Wij hebben heel wat vijvers in de tuin, een heel merengebied, maar al met al is de totale oppervlakte er van maar klein, want het zijn allemaal ingegraven speciekuipen. Het is nu de tweede helft van mei, de mooie grote dotterbloemen niet te verwarren met de boterbloemen in een van de andere vijvers zijn al weer uitgebloeid, maar de boterbloemen in onze grote kikkervijver bloeien nog wel prima. Deze bloemen zijn wel iets groter, dan de boterbloemen die ik als kleuter in het park voor mijn moeder plukte.



Boterbloem, familie van de Ranunculaceae. De bloemkleur is lichtgeel en de bloeitijd is van ca. mei tot en met juni. De bladeren zijn grijsgroen en ongeveer 15 cm. hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant is ca. 35 cm.

In onze tuin staat dus deze soort: grote boterbloem, De bloemkleur is geel en de bloeitijd is van ca. mei tot en met juni. De bladeren zijn grijsgroen en ongeveer 25 cm. hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant is ca. 50 cm. Deze plant is zeer geschikt voor de watertuin om bijvoorbeeld de overgang van water naar land soepel te laten verlopen. Verlangt een zonnige plek, die vochtig tot nat mag zijn. De plant verdraagt het af en toe onderlopen van de grond. Het is een woekerende plant met veel worteluitlopers.

Onze stabij

23 mei 2018. Twee weken heeft onze dochter nu een pup. Deze doet het hartstikke goed en groeit ook goed. Zij heeft een stabij en afgelopen zondag zijn wij met onze dochter en onze beide honden onze herder (kruising Mechelse herder / bordercollie) en de stabij van onze dochter naar het bos geweest, heel leuk en gaat hartstikke goed. De kleine pup speelt ook bij haar thuis heel leuk met haar nog jonge kater.
voor ons herdertje, de pup volgt
Onze eigen hond is bijna elf, maar ook nog heel actief en levendig, lekker eenkennig en super baasgericht. Een geweldige hond hebben wij.
Voor deze herder hadden wij zelf ook een stabij. Deze hebben wij 15 1/2 jaar gehad. Van kleine pup tot oud besje. Een heel lieve hond was dat. In tegenstelling tot onze huidige hond was dit een allemansvriendje en ook heel gehoorzaam, maar net even anders: ik kom wel, maar doe rustig aan.
Al deze drie honden zijn echte losloophonden, waar het mag gaat de riem af en dan kunnen zij lekker hun gang gaan.
Wisky onze eerste hond
Wisky onze eerste stabij hebben wij direct na onze huwelijksreis naar de VS in de Friese Wouden (Twijzel) gekocht, het laatste teefje uit het nest. Toen wij die ophaalden voor ƒ 75 of zo, liep ze net met de eigenaar een rondje om het plaatselijke voetbalveld met de moeder. Er waren daar nog weel meer beesten in de handel knientsjes, zelfs sijsje, maar die zongen niet heel hard...(hoe je daar aan komt???)

Wisky was een echte waterrat, ze speelde net als trouwens ook onze herder graag in het water. Wisky was al wat ouder toen wij onze boot kochten, dus echte zeebenen heeft ze nooit meer gekregen in tegenstelling tot Layla onze herder.

Onze stabij hield nog veel meer van vieze luchtjes dan onze herder, hoe vaak wij het niet meemaakten, dat een keertje hond uitlaten voor de hond eindigde in een bad, (waar die niet van hield) omdat die weer eens in een dode vis of kattenstront had liggen rollebollen. Stonden wij weer achter het huis na een rondje door bijvoorbeeld het bos Birkhoven bij Amersfoort, met de grote groene gieter vol lauw water de hond te wassen, maar...

Ja, wij zijn echte hondenmensen!

De stabij of stabyhoun is een staande, opjagende en apporterende vogelhond, mollenvanger en waakhond.De stabij komt, evenals de wetterhoun, uit Friesland, uit het Friese Woudengebied. Het is een van de elf Nederlandse rassen. waarschijnlijk stamt hij af van de - ooit door de Spanjaarden mee naar Nederland genomen - spaniëls en is daarna verder ontwikkeld in Nederland. Verwant aan de stabij zijn de Drentsche patrijshond en de Kleine Münsterländer, die vermoedelijk ooit van dezelfde spaniëls afstamden, maar in een ander gebied en voor andere doeleinden gefokt zijn.

De geschiedenis van de stabij gaat terug tot rond het begin 19e eeuw. In het begin werd de hond vooral gebruikt voor het jagen op vossen en vogels, en hij bleek ook een goede mollenvanger te zijn. Tijdens het jagen werd de stabij gebruikt als allround hond. Het is een goede staande hond, met een goede speurneus, maar hij is ook een goede waakhond. Vroeger was de hond vaak in bezit van boeren die niet het geld hadden om verschillende honden te onderhouden. Een allrounder als de stabij was dan ook meer dan welkom. Tijdenlang is de stabij als waakhond op boerderijen geweest, maar het is bovenal een jachthond.

.

maandag 21 mei 2018

Boodschappen, witte kwikstaart

Tweede Pinksterdag 21 mei, voor mij mijn laatste vrije dag dit weekend, maar voor mijn vrouw een werkdag, dus weer vroeg warm gegeten. Half vijf ging mijn lieverd aan het werk. Daarvoor nog wel wat leuke dingen gedaan, met zijn drieën (dochter, mijn vrouw en ik) nog even met onze beide honden naar het bos in Hattem geweest in dit prachtige weer, maar na half vijf toen ik alleen was eerst maar eens even naar de supermarkt, er is bijna geen vleeswaren meer en er moet eens snelle  maaltijd voor morgenavond komen. Wij werken in dit geval mijn vrouw, mijn zoon en ik morgen alle drie, er moest beleg komen voor ontbijt en lunch en dus spul voor het warm eten....

Op mijn gemak na de boodschappen terug gefietst, zie ik op de weg dit prachtige witte kwikstaartje Ik zie ze geregeld elk jaar in het zomerseizoen.Echter maar zelden in gelegenheid om even een fotootje te maken. Vorig jaar zat er bijvoorbeeld steeds eentje op het platte dak waar vandaan wij in ons hotel in Königswinter zicht op hadden.
De witte kwikstaart (Motacilla alba) is een zangvogel uit de familie van de kwikstaarten en piepers. Deze kwikstaart komt in vrijwel heel Eurazië voor. een deel van de vogels is standvogel en een deel trekt naar het zuiden. De vogel is 16,5 tot 19 cm lang (inclusief staart). Het is een slanke vogel met smalle, zwart-witte staart die hij voortdurend op en neer beweegt. Een volwassen mannetje heeft een kenmerkend zwart-wit patroon op de kop. De meest voorkomende ondersoort heeft een grijze rug. In Nederland en België is het een talrijke tot zeer talrijke broedvogel van half open cultuurlandschappen met wat water in de buurt. Het is ook een talrijke doortrekker en wintergast in klein aantal.

zondag 20 mei 2018

Klaver

Er zijn vele soorten klaver, de meest voorkomende in onze tuin en omgeving is de witte en rode klaver. De witte klaver noemden wij vroeger in Leeuwarden-Huizum meestal schapenbloemen. Op deze foto die ik bij een fietstochtje  vanuit Zwolle maakte,  staan ze allebei:
Rode klaver (Trifolium pratense) is een algemene soort in onze gras- en hooilanden, maar ook in ruigten. De tot 50 cm hoog wordende planten vallen op door hun roze tot rode kleur van de vlinderbloemen. Ook de drietallige bladeren met duidelijke steunblaadjes maken de soort gemakkelijk te herkennen. De bloemen worden bezocht door bijen, die voor de bestuiving zorgen. Ze worden aangetrokken door de nectar in de bloemen en verzamelen ook stuifmeel of pollen.

Witte klaver, Trifolium repens is gemakkelijk herkenbaar door de bolvormige bloeiwijzen met veel witte vlinderbloemen in onze bermen en graslanden. De zeer algemene plant is in vrijwel alle gras- en hooilanden te vinden. De stengels van de Witte klaver kruipen over de bodem en wortelen telkens opnieuw op de knopen. Daardoor kan de soort grote oppervlakken bezetten. De bloemen worden bezocht door honingbijen, die voor de bestuiving zorgen. 

De blaadjes van de klaver bestaan uit drie delen, bij witte klaver kan zeldzaam een vierdelig blaadje voorkomen. Vind je deze, dan brengt dat geluk... zegt men.


Margriet


Vorig jaar hadden wij ze ook nog in onze eigen tuin, nu geloof ik even niet, maar net bij een fietstochtje langs de IJssel zag ik ze vanavond 21 mei her en der staan in het veld en op de dijk: Margrieten.
De mooie karakteristieke witte bloemen met gele kern.

De gewone margriet (Leucanthemum vulgare, synoniem: Chrysanthemum leucanthemum) is een vaste plant uit de composietenfamilie (Asteraceae). Hhoofdbloei rond juni. De plant heeft een bloemhoofdje met een geel hart bestaande uit buisbloemen, dat wordt omkranst door witte straalbloemen. De stengels zijn meestal niet of weinig vertakt. De wortelstok is meestal gedrongen en vertakt. Het aantal donkergroene bladeren is variabel.

De gewone margriet is karakteristiek voor graslanden die gemaaid worden, zoals bermen en hooilanden. Vaak kiemt de margriet op tijdelijk open plekken in het grasland, zoals molshopen. 
Als tuinplant worden vaak andere Leucanthemum-soorten en -hybriden toegepast. Voorbeelden hiervan zijn: Leucanthemum maximum, Leucanthemum lacustre × maximum en Leucanthemum superbum.


Vreugderijkerwaard, 's avonds nog even fietsen

20 mei 2018, Pinksteren, toch vandaag grotendeels bij huis doorgebracht, wat huishoudelijke dingen gedaan, bijna de hele dag buiten gezeten, een boek uitgelezen, mij dus wel vermaakt.

Wij hadden al vroeg warm gegeten pizza met shoarma erop, vroeg omdat mij lieve meid vanavond moet werken. Tegen de avond nog wat in de tuin en aan de schutting geklust en daarna nog wat oude kleding op mijn fiets naar de kledingcontainer gebracht. Het is vandaag prachtig weer, dus ik ben nog even doorgefietst langs de Zalkerdijk naar de Vreugdewijkerwaard. Wat is dit nu verder uitgebreide buitendijkse gebied aan de IJssel bij Westenholte mooi geworden.

Geweldige uitzichten! Vroeger ging ik hier vaak hardlopen langs de toen nog dichter tegen de IJssel liggende dijk en bleef dus nooit eens even staan kijken om te zien hoe mooi alles hier is. Vanavond dus wel. Geweldig weids uitzicht over water en land en bossages. een bruine kiekendief vliegt boven mij, ganzen, eenden en meerkoeten zwemmen her en der rond, er vliegen visdiefjes rond en wat een bloemen en plantenweelde.
rode en wittte klaver

prachtige margrieten




 
weer terug over de lange brug

Daarna fiets ik via de dijk en langs de Spooldersluis weer naar huis een heerlijk niet zo lang fietstochtje.

vrijdag 11 mei 2018

Het onkruid dat stinkende gouwe heet

Gedurende het jaar groeit en bloeit er altijd nog al wat stinkende gouwe in onze tuin. Erg lelijk is deze geel bloeiende plant niet, maar toch laat ik altijd weer heel wat ervan in de groenbak verdwijnen, want het woekert maar voort. Als puber vertelde een oudere man mij al eens dat het sap uit de stelen een goed middeltje zou zijn tegen de wratten op mijn hand... Die wratten heb ik al lang niet meer...


De stinkende gouwe (Chelidonium majus) is een algemeen voorkomende vaste plant uit de papaverfamilie (Papaveraceae), de enige in het geslacht Chelidonium. Hij heeft kleine, gele bloemen en enigszins op eikenblad lijkende bladeren. De stinkende gouwe bevat oranje-geel melksap en groeit vooral langs heggen en op ruige plaatsen. De plant wordt ook wrattenkruid genoemd. Stinkende gouwe komt voor van het Middellandse Zeegebied tot ver in Scandinavië en in Midden- en Noord-Azië.

De vrucht is een hauw van 2-5 cm lang, die van onderaf met twee kleppen geopend kan worden. De zaden worden door mieren versleept, omdat er een vettige witte zaadsluier (mierenbroodje) op zit waar zij dol op zijn.

Het gele sap is een oud middeltje tegen wratten. Om een wrat te laten verdwijnen moest het sap van een verse stengel er meerdere malen per dag op worden gesmeerd. Een van de bladeren getrokken mengsel werd ooit gezien als een probaat middel tegen lichaamsbeharing. Alchemisten gebruikten stinkende gouwe bij het zoeken naar de steen der wijzen. Heksen deden het in de middeleeuwen in hun zalven (zie heksenkruid).

De plant bevat giftige alkaloïden. De isochinolide alkaloïden zijn verantwoordelijk voor de geeloranje kleur van het sap. Verder bevat het gewas etherische oliën en saponine. Vergiftiging met de sappen kan worden omschreven als een morfinevergiftiging. In de fytotherapie wordt de plant gebruikt in de vorm van tinctuur.

De meidoorn bloeit nog even

Net even de hond uitgelaten, de meidoorns bloeien nog even. Volgens mij is de grootste bloei net geweest. Volgens mij bloeiden ze afgelopen weekend nog uitbundiger. Nu op 11 mei zijn onze geurige seringen ook al weer bijna uitgebloeid, maar ik zag in het park wel dat de gele lis in het slootje inmiddels weer is gaan bloeien, ja de lente is prachtig.

Meidoorn (Crataegus) is een geslacht uit de rozenfamilie (Rosaceae). Deze struiken komen van nature in Europa, Noord-Amerika, Azië en Noord-Afrika voor, Sommigen ook als boom. De meidoorn werd vanwege de doornen op de takken veel gebruikt in hagen als afscheiding voor het vee. Het hout is hard en fijn van structuur.

Er zijn honderden soorten, daarvan komen in de Benelux drie soorten inheems voor: de eenstijlige meidoorn, de tweestijlige meidoorn en de koraalmeidoorn. Er komt ook een hybride van eenstijlige en tweestijlige meidoorn in het wild voor.

Meidoorn wordt al sinds de 16e eeuw gebruikt om de bloedsomloop te stimuleren. Deze werking komt onder meer door de inhoudsstof rutine, deze stof is bekend om z'n vermogen om blauwe plekken te voorkomen. Bovendien helpt meidoornthee om de cholesterol te verlagen.

Larserbos, weekendje varen


Het is 15 augustus 2003 na een week hard werken...

't Is weekend weer aan boord. Mijn vrouw heeft de watertank weer gevuld en wij gaan van het Veluwestrand naar het Larserbos. Wat waren wij moe na een weekje thuis. Hopelijk zijn wij morgenvroeg weer lekker uitgerust...

...Dat waren wij de zaterdag! Ontbijtje aan boord, hond uitgelaten in het bos en varen.
Vandaag heeft onze dochter ons gevaren naar het Natuurpark Lelystad. Dit ging prima en zelfs met het aanleggen had ze maar weinig hulp nodig. Wij hebben die dag een wandeling van zo'n drie uur in het wildpark gemaakt en onder andere przewalskipaarden,  wisenten en otters gezien, heel indrukwekkend.

Onze zoon en dochter hadden ons nog beurtelings voorgelezen uit de Kameleon.

De zondag gingen wij weer richting onze toenmalige thuishaven aan het Veluwemeer.  Wij hadden zoals wel vaker in het eerste jaar met deze boot moeite om de motor aan de praat te krijgen, om 12 uur geprobeerd, monteurs gebeld, geen gehoor, om 1 uur weer geprobeerd en gestart. He he. Iets om in de gaten te houden.

Wij hadden toen het idee, dat de problemen met de motor niet aan de motor zelf lag, maar aan de oude en slechte bedrading. Gelukkig laadde de accu wel, daar hadden wij eerder die zomer problemen mee.

Al met al was het weer een geslaagd weekendje.

zondag 6 mei 2018

Rondje Apeldoorns Kanaal - Veluwe fietsen

Ik vond het zaterdagmiddag 5 mei 2018 te warm om te gaan hardlopen, mijn vrouw moest werken, het Bevrijdingsfestival slaan wij dan maar een keer over. Mijn sportfiets stond al weer een tijdje ongebruikt in de schuur. Weet je, ik ga lekker een uurtje of twee fietsen langs het Apeldoorns Kanaal en door de bossen weer terug. Het was heerlijk weer en niet eens extreem druk op deze voor veel mensen een vrije zaterdag. De route voerde langs Spoolde, over de IJsselbrug, langs de Gelderse Dijk naar Hattem, de ophaalbrug over en langs het Jaagpad van het Apeldoorns Kanaal.

Een leuk onverhard paadje met steenslag, aan het einde van het jaagpad weer over de weg langs het kanaal. Genieten van het uitzicht onderweg. Tussen Hattem en Wapenveld paarden in de wei tegen de achtergrond van een heuvel, ik denk zo eerder een rivierduin, dan een stuwwal op deze plek, maar een mooi gezicht.



Na  Euroma in Wapenveld ging ik de brug over en naar de weg, nog even de weg volgen langs Wapenveld Noord en uiteindelijk bij de Molenweg rechtsaf.
De bossen in en op een gegeven moment rechtsaf richting Leemkule.

Bij de Leemkule een stukje het vakantiepark over, langs het kinderboerderijtje...

.... Daarna over Landgoed Molencaten weer  naar beneden richting Hattem,


Langs het centrum van Hattem, weer richting Zwolle...


Weer de IJsselbrug over de Spoolderenkweg en langs een gezellig klinkend Kings Dance fietste ik weer naar huis, ik had anderhalf á 2 uur heerlijk gefietst en genoten van de omgeving.


Meer over en vanuit Wapenveld staat in onderstaande stukjes


Ezeltje pik

Na het voorval met de bruine rat en mijn ontbijt zaterdagochtend moest onze hond er eerst maar weer eens even uit. Wij liepen naar het park. Wat ik al eens vaker had gezien was er nu weer aan de hand. Het doet mij steeds denken aan beelden van natuurfilms uit Afrika, waar vogeltjes ook op de rug van runderen zitten te pikken. In dit geval zijn het steeds kauwtjes die op de rug en hier de benen van de ezel zitten te pikken. De kauwtjes pikken of parasieten van de ezels, dat lijkt mij fijn voor de ezel, of nestmateriaal uit de vacht, da's minder natuurlijk.
De beide ezels in ons parkje laten het altijd maar gewoon gebeuren, ze zullen dus wel op zoek naar parasieten zijn.


De ezel (Equus africanus) is een zoogdier uit de familie van de paardachtigen  Ze hebben een schofthoogte tussen 95 en 140 cm, lange oren, een pluim aan het eind van de staart en een groot uithoudingsvermogen. Ze hebben een grijze of bruinachtige vacht. De meeste wilde ezels vertonen de typische wildkleur, met een aalstreep. Deze aalstreep is ook bij de meeste gedomesticeerde ezels te zien. Onderzijde, de snuit en de flanken vertonen lichtere kleuren. Het geluid dat ezels maken noemt men: balken.
Het voordeel van gedomesticeerde ezels ten opzichte van paarden is dat zij kleiner zijn, beter bestand tegen extreme klimatologische omstandigheden en makkelijker te hanteren en te voeden. Vooral op bergpaden is hun tredzekerheid een pré.
De reputatie van ezels dat zij eigenzinnige dieren zijn, heeft vooral te maken met hun bijzondere intelligentie en voorzichtigheid. Ezels zijn in tegenstelling tot paarden geen vluchtdieren. Hun herkomst uit bergachtige omgevingen maakt dat zij bij gevaar compleet verstarren. Ze zijn daardoor niet met dwang te porren wanneer men ze wil aandrijven in situaties waar zij gevaar in zien. De stress zal eerder hun halstarrigheid vergroten. Is eenmaal hun vertrouwen gewonnen, dan tonen zij hun vriendelijke en volgzame aard.

Rat in mi kitchen

Dit voorval van afgelopen op vrijdag deed mij denken aan een oude UB40 hit uit 1986, want dat was wat er aan de hand was, een rat in mijn keuken...
Het speelde al een tijdje, geregeld hoorden wij 's avonds een soort geluid van een piepend bed onder de keuken. Wij hadden al het idee, dat het geen muis zou zijn, want het was best veel geluid.

Later toen wij eens aan het werk waren in onze schuur achter ons huis en grenzend aan de keuken, zagen wij al een bult zand en modder naast de put. De put moesten wij sowieso even schoon scheppen, daarna de modder opgeruimd. Hierin ontdekten wij een gat naar onder de grond. Er kroop iets met een lange staart naar binnen. Het gat heb ik die middag helemaal dicht gemaakt met beton. Zat het beest nu ingesloten?

Ik weet het niet. Gaten en gangetjes genoeg in een oud huis met houten vloeren. Het geluid kwam veel avonden nog steeds terug.

Van de week dacht ik, dat het geluid van achter de koelkast kwam. Die was onlangs verplaatst, want wij zijn wat aan het verbouwen in onze keuken.

Koelkast wat opzij draaien en even later zagen wij en hij ons ook. De rat vluchtte weg, om ons heen door het koelgat onder het fornuis. Vrijdagavond gebeurde het weer. Wij weer de koelkast wat opzij, de rat liep weer om ons heen, de hond had hem ook gezien, de bruine rat verdween weer door het gat.

De andere ochtend was mijn vrouw het eerst beneden, zij had een vroege dienst, ik had vrij. Daar lag de rat, voor de etensbak van onze hond. De hond had hem gepakt. Zo te zien zijn nek gebroken en laten liggen, er was geen bloed zichtbaar.

Hartstikke mooi, wij zin van de rat verlost.


De bruine rat (Rattus norvegicus) is een zoogdier, behorende tot de orde van de knaagdieren. Andere namen voor deze rat zijn Noorse rat, rioolrat, waterrat, stadsrat, of kortweg rat met variëteiten laboratoriumrat en tamme rat. Met de naam "waterrat" wordt vaker de woelrat bedoeld. De bruine rat is een van de succesvolste zoogdieren ter wereld en komt tegenwoordig over bijna de gehele wereld voor tot in de binnenlanden van Afrika. Zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied was waarschijnlijk een deel van Noord-China.

De kop-romplengte bedraagt 21 tot 29 cm, de staartlengte is 150 tot 230 mm en het lichaamsgewicht 150 tot 520 gram. Mannetjes worden groter dan wijfjes. De bijna kale staart is korter dan het lichaam. De staart heeft 160 tot 190 ringen. Het dier heeft kleine licht behaarde oren en, in het wild, over het algemeen een ruige grijsbruine vacht. De vacht is aan de buikzijde lichtgrijs van kleur. In het wild komen verscheidene variaties voor, van zwart tot bruin. Soms zijn de voorpoten zeer licht van kleur, en heeft de borst een witte vlek. De rat heeft een vrij korte snuit en is, vooral voor een knaagdier, stevig gebouwd. Het is één van de grotere soorten van het geslacht Rattus.

Toen de bruine rat zich in Europa had gevestigd werd het een hevige concurrent van de zwarte rat, door zijn betere aanpassingsvermogen aan het koude klimaat. Als een bruine en een zwarte rat samen in een kooi worden gestopt, doodt de bruine rat de zwarte en eet hem vaak op. Omdat de vlooien van de zwarte rat de belangrijkste overbrengers waren van de pest, werd met de aankomst van de bruine rat tevens de pest grotendeels een halt toegeroepen. De bewering dat de bruine rat de pestrat was, is dus onjuist. Daarentegen heeft het dier er juist voor gezorgd dat de zwarte rat, als cultuurvolger, uit Europa werd verdrongen en daarmee ook de pest.

vrijdag 4 mei 2018

Een venusvliegenvanger cadeau

Elke keer als ik in een tuincentrum kom vind ik op een of andere manier vleesetende planten (plantjes) toch fascinerend, maar ik had er nog nooit een meegenomen. Nog steeds niet.
Hoeft ook niet meer. Eerder deze week waren mijn dochter en vrouw samen naar de IKEA en daar zagen ze deze venusvliegenvanger. Mijn dochter had hem als cadeautje voor mij meegenomen, nadat mijn vrouw haar vertelde over mijn fascinatie voor deze plantjes.
Lief he?

De venusvliegenvanger of venusvliegenval (Dionaea muscipula) is een vleesetende plant uit de zonnedauwfamilie (Droseraceae). Het is de enige soort in zijn geslacht.
De plant vangt kleine insecten en spinnen door middel van bladeren die uit twee helften bestaan die snel kunnen dichtklappen. De plant lokt zijn prooi door het afscheiden van een nectarachtige substantie aan de randen van de twee bladhelften. De zoete geur van de nectar lokt hoofdzakelijk vliegen.

Tussen de bladhelften zijn voelharen aanwezig. Als een haar binnen circa 20 seconden meerdere keren worden aangeraakt, gaat de val dicht met de kans dat er een dier tussen zit. Regen en wind lokken geen reactie van het blad uit omdat dit te langzaam gaan. Als regen en wind de vallen dicht zouden laten gaan, zou de plant veel energie verliezen. Als er niets blijkt te zijn gevangen openen de bladeren zich weer na een paar uur. Als de zon op de binnenkant van de bekjes schijnt worden die mooi rood en aantrekkelijker voor insecten.

Tussen de dichtgeklapte bladeren komt een afscheiding vrij die het insect verteert. Elk blad kan slechts een gering aantal insecten verteren, daarna sterft het af. Het verteren van een insect duurt zo'n tien dagen. Na vertering blijft er een residu achter van onverteerbare delen van het insect. Als het blad weer open gaat valt dit residu er uit of wordt door de wind weggeblazen.

In de lente zijn de bladeren kort en breed, in de zomer lang en smal. In de natuur komt de plant voor op arme grond van moerassen en natte dennenbossen in North Carolina (VS).