vrijdag 11 mei 2018

Het onkruid dat stinkende gouwe heet

Gedurende het jaar groeit en bloeit er altijd nog al wat stinkende gouwe in onze tuin. Erg lelijk is deze geel bloeiende plant niet, maar toch laat ik altijd weer heel wat ervan in de groenbak verdwijnen, want het woekert maar voort. Als puber vertelde een oudere man mij al eens dat het sap uit de stelen een goed middeltje zou zijn tegen de wratten op mijn hand... Die wratten heb ik al lang niet meer...


De stinkende gouwe (Chelidonium majus) is een algemeen voorkomende vaste plant uit de papaverfamilie (Papaveraceae), de enige in het geslacht Chelidonium. Hij heeft kleine, gele bloemen en enigszins op eikenblad lijkende bladeren. De stinkende gouwe bevat oranje-geel melksap en groeit vooral langs heggen en op ruige plaatsen. De plant wordt ook wrattenkruid genoemd. Stinkende gouwe komt voor van het Middellandse Zeegebied tot ver in Scandinavië en in Midden- en Noord-Azië.

De vrucht is een hauw van 2-5 cm lang, die van onderaf met twee kleppen geopend kan worden. De zaden worden door mieren versleept, omdat er een vettige witte zaadsluier (mierenbroodje) op zit waar zij dol op zijn.

Het gele sap is een oud middeltje tegen wratten. Om een wrat te laten verdwijnen moest het sap van een verse stengel er meerdere malen per dag op worden gesmeerd. Een van de bladeren getrokken mengsel werd ooit gezien als een probaat middel tegen lichaamsbeharing. Alchemisten gebruikten stinkende gouwe bij het zoeken naar de steen der wijzen. Heksen deden het in de middeleeuwen in hun zalven (zie heksenkruid).

De plant bevat giftige alkaloïden. De isochinolide alkaloïden zijn verantwoordelijk voor de geeloranje kleur van het sap. Verder bevat het gewas etherische oliën en saponine. Vergiftiging met de sappen kan worden omschreven als een morfinevergiftiging. In de fytotherapie wordt de plant gebruikt in de vorm van tinctuur.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Dank voor je reactie!
Een groet van Zwerver