Lathyrus

Sinds wij op de plek wonen waar wij wonen (2004) hebben wij al de lathyrus in de tuin. Elke zomer komt ie terug. In de eerst jaren erg weelderig en als ie dan uitgebloeid is en er komen peultjes, dan hoor je als je op dat moment in de tuin zit dat ze wegschieten, worden gelanceerd. Erg leuk.

Een paar jaar tot dit jaar kwam die niet tot bloei. Door aanpassingen in de tuin was ie te dicht bij een plek gekomen, waar die steeds teveel werd vertrapt. Maar eindelijk, dit jaar is ie er weer en werkt ie zich omhoog in een struik.

Lathyrus is een geslacht uit de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae of Fabaceae) en komt van nature voor in Europa, Azië en Noord- en Zuid-Amerika in gematigde streken. Het geslacht telt 120 tot 200 soorten.

Wegens hun attractieve bloemen worden ze vaak in tuinen als sierplant aangeplant. Sommige soorten kunnen ook als voederplant worden gebruikt. Sommige soorten zijn ongenietbaar omdat ze gifstoffen bevatten, die lathyrisme kunnen veroorzaken. De planten worden als waardplant gebruikt door de larven van sommige soorten Lepidoptera zoals de chi-uil (Antitype chi), klaverspanner (beide op veldlathyrus) en Chionodes braunella. De bloemen worden bestoven door o.a. bijen en hommels.

Lathyrussen zijn overblijvende of eenjarige, kruidachtige klimplanten met geveerde of in ranken eindigende bladeren en meestal ook met steunblaadjes. Soms zijn de bladstelen omgevormd tot op bladen gelijkende organen die de fotosynthese uitvoeren, de zogeheten fyllodia. De bloemen staan solitair of in trossen. Afhankelijk van de soort kunnen ze blauw, roze, violet, rood, witachtig of geel van kleur zijn. De vruchten zijn twee– of meerzadige peulvruchten met daarin afgeplatte, op erwten gelijkende zaden. Bij sommige soorten zijn de vruchten oneetbaar doordat ze gifstoffen bevatten. Bij rijping drogen de vruchten in waarna de peul in tweeën splijt en de zaden tevoorschijn komen. Sommige soorten vermenigvuldigen zich ook door middel van ondergrondse uitlopers.